[เถรี]

สนามบินกำแพงแสนนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่ใหญ่โตมโหฬารมาก แต่ว่าสามารถรับน้ำหนักเครื่องบินทิ้งระเบิด บี ๕๒ ได้ เพราะว่ามีโครงการเป็นสนามบินสำรองเวลาเกิดศึกเกิดสงครามขึ้นมา แล้วหลังจากนั้น เมื่อสร้างมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์กำแพงแสนเสร็จ ป่าใหญ่ไพรกว้างรอบบ้านหายไป อากาศก็ร้อนขึ้นมาแบบทันใจมาก

โดยเฉพาะทางบรรดาญาติโยมต่าง ๆ ก็เริ่มนิยมการใช้สังกะสีมุงหลังคาขึ้นมาแทนแฝกแทนจากเข้าไปอีก ก็ยิ่งร้อนหนักกันเข้าไปใหญ่ กลายเป็นว่าการพัฒนานั้นทำให้มีความเดือดร้อนเพิ่มขึ้น และต้องแก้ไขปัญหากันไม่รู้จบ จึงทำให้มีการหาพัดลมเข้ามาใช้งาน ซึ่งพัดลมสมัยแรก ๆ ก็เป็นพัดลมตั้งพื้น ความสูงเลยหัวเด็กอย่างกระผม/อาตมภาพไปเยอะมาก ทั้งใบพัดลมและโครงป้องกันอันตรายจากใบพัดลม ทำด้วยทองเหลืองทั้งสิ้น ทำให้รู้สึกว่าสินค้าสมัยก่อนนั้น ทำไมถึงทำได้ทรหดอดทนขนาดนั้น ? ก็เพราะว่าชื่อเสียงของบริษัทเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด

อย่างเช่นว่าปากกาเชฟเฟอร์สมัยก่อน ญาติโยมที่กระผม/อาตมภาพรู้จัก ใช้เปิดกระป๋องนมข้นแทนเครื่องเปิดกระป๋องได้เลย..! ก็คือเอาปากกาหมึกซึมนั้นกระแทกโป๊ะเข้าไป ด้านละ ๑ รู แล้วก็เทนมข้นออกมาใช้งาน โดยที่สามารถเอาปากกาเชฟเฟอร์ด้ามนั้นไปเขียนต่อได้ ปากของปากกาไม่แตก..!

มารุ่นของกระผม/อาตมภาพ พอเริ่มเข้าเรียนชั้นประถมปีที่ ๕ ก็ต้องเปลี่ยนจากการใช้ดินสอ มาเป็นการใช้ปากกาหมึกซึม ยี่ห้อปากกาหมึกซึมสมัยนั้นคือเซลเลอร์ เริ่มเป็นการทำปากกาขึ้นมาในลักษณะของการพาณิชย์ ก็คือตกกระทบพื้นหน่อยก็ปากแตก เขียนแล้วกลายเป็นสองเส้น บางทีก็หมึกไหลเลอะเทอะไปหมด จึงทำให้เห็นว่าคนรุ่นหลังเริ่มคิดเรื่องของกำไรมากกว่าชื่อเสียงบริษัทขึ้นมา จึงทำให้บรรดาดินฟ้าอากาศเริ่มเปลี่ยนแปลงไปเรื่อย แต่ว่าหน้าหนาวยังคงเป็นหน้าหนาว หน้าร้อนยังคงเป็นหน้าร้อน หน้าฝนยังคงเป็นหน้าฝน

มาแค่ช่วง ๑๐ กว่าปีนี้เอง ที่อากาศวิปริตผิดเพี้ยนไปหมด จึงทำให้กระผม/อาตมภาพไม่ค่อยแน่ใจว่า การเดินทางไปสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาวในครั้งนี้ เราจะพบกับบรรยากาศแบบไหน แต่ว่าก็ได้ "เจ้าลุง" และ "พระยาศรีฯ" ท่านรับปากว่าจะอำนวยความสะดวกให้ทุกอย่าง คาดว่าคงจะไม่ลำบากกันมากนัก..!