[เถรี]

ดังนั้น..ท่านทั้งหลายที่เคยฝึกปรือมาแล้ว อันดับแรก ต้องซักซ้อมบ่อย ๆ จนกระทั่งสามารถที่จะใช้ได้ทุกที่ทุกเวลาที่ต้องการ

ประการที่สอง พิจารณาตัดร่างกายไว้เสมอ ๆ เพื่อที่จะได้รู้เห็นชัดเจน ออกไปภพภูมิต่าง ๆ ได้ง่าย

ประการที่สาม อย่าลืมเป็นอันขาดว่า ขอรู้เห็นตามความเป็นจริง ถ้าถามว่าขอใคร ? ขอพระพุทธเจ้า..!

และข้อสุดท้าย ซักซ้อมอารมณ์พระโสดาบันไว้เสมอ ๆ คือ ต้องมีความเคารพในพระพุทธเจ้าจริง ๆ มีความเคารพในพระธรรมจริง ๆ มีความเคารพในพระสงฆ์จริง ๆ ตั้งใจรักษาศีลทุกสิกขาบทให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ รู้ตัวอยู่เสมอว่าเราต้องตาย ถ้าตายแล้วเราจะไปพระนิพพาน

ถ้าสามารถทำใจแบบนี้ได้จนชิน จะใช้มโนมยิทธิเมื่อไรก็ได้ โดยเฉพาะใช้เพื่อไปกราบพระบนพระนิพพาน เนื่องเพราะว่าผู้ที่จะเข้าถึงกระแสพระนิพพาน อย่างน้อยต้องเป็นพระโสดาบัน ถึงเราไม่เป็น แต่ซักซ้อมความเป็นพระโสดาบันเอาไว้เสมอ ต่อให้ไปได้แค่ชั่วครั้งชั่วคราว ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม เพราะจะทำให้เรามั่นใจในสิ่งที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าสอนมาว่า ทุกอย่างที่พระองค์ท่านตรัสไว้ เป็นจริงทั้งสิ้น

ดังนั้น..เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ จึงอยู่ที่ท่านทั้งหลายว่าทำได้ถูกวิธีหรือเปล่า ? และมีความขยัน หมั่นฝึกซ้อมแค่ไหน ? แม้แต่กระผม/อาตมภาพเอง ฝึกมาตั้งแต่อายุ ๑๙ ปีนี้ ๖๔ เต็ม ขึ้น ๖๕ ปีมาจะครึ่งปีแล้ว ก็ยังคงซักซ้อมอยู่ทุกวัน แล้วท่านทั้งหลายได้ซักซ้อมแบบนี้บ้างหรือไม่ ?

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายแก่พระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอาทิตย์ที่ ๑๙ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)