[เถรี]

แม้ว่าหลวงพ่อท่านจะอนุญาต แต่กระผม/อาตมภาพก็ยังไม่เชื่อใจตัวเอง จึงโดนท่านใช้ให้ไปนั่งอยู่ริมถนนหน้าวัด หลับตาทำใจสบาย ๆ วางกำลังใจตามที่เราซักซ้อมมา พอเสียงรถวิ่งมาให้ถามตัวเองว่ารถที่วิ่งมาสีอะไร ? เราสามารถลืมตาพิสูจน์ทราบได้ในระยะสั้น ๆ ถ้าถูกก็ให้จำไว้ว่าวางอารมณ์อย่างไร ? ถ้าผิดไม่ต้องจำ

เมื่อถูกประมาณ ๘ คันใน ๑๐ คัน ก็เพิ่มรายละเอียดเข้าไปว่า รถที่วิ่งมาสีอะไร ? คนนั่งมากี่คน ?

ถูกประมาณ ๘ ใน ๑๐ ก็เพิ่มรายละเอียดเข้าไปอีกว่า รถที่วิ่งมาสีอะไร ? คนนั่งมากี่คน ? ผู้หญิงกี่คน ? ผู้ชายกี่คน ?

ถ้าถูก ๘ ใน ๑๐ ก็เพิ่มรายละเอียดเข้าไปอีกว่า รถที่วิ่งมาสีอะไร ? คนนั่งมากี่คน ? ผู้หญิงกี่คน ? ผู้ชายกี่คน ? แต่ละคนแต่งตัวแบบใดบ้าง ?

อย่าคิดว่าเราจะได้คำตอบไม่ครบถ้วน เพราะถ้าท่านวางกำลังใจถูกต้องจริง ๆ ความรู้จะชัดเจนมาก เหมือนกับตาเห็นแต่ไม่ใช่ตา เราท่านลองนึกดูว่าเรานึกถึงที่พักของเรา นึกถึงคนที่เรารู้จัก จะเห็นชัดเจนมาก แต่ไม่ใช่การเห็นด้วยสายตา เป็นการเห็นด้วยใจ เห็นในห้วงนึก ที่เรียกว่า "มโน"..!

เพียงแต่ว่าหลายต่อหลายท่านเมื่อฝึกไปได้แล้ว ขาดการซักซ้อมไม่พอ ยังชอบหาความเดือดร้อนใส่ตัวอีก พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ ท่านสอนเราฝึกมโนมยิทธิเพื่อให้ละ โดยเฉพาะเห็นชัดเจนแล้วก็ละร่างกายนี้ ละโลกนี้ ละความชั่ว เพียรทำความดี แต่ท่านทั้งหลายเหล่านี้เมื่อฝึกได้แล้วก็ไปยึด คนโน้นก็เมียกู คนนี้ก็ลูกกู นั่นก็พ่อกู นี่ก็แม่กู แทนที่จะรู้แล้วละ กลับไปยึด..!

ในเมื่อไปยึด ก็กลายเป็นขบวนใหญ่ บุคคลที่ยังแหวกว่ายอยู่ในห้วงวัฏสงสาร แทนที่จะรีบว่ายขึ้นฝั่ง กลับไปกอดคอกันเป็นพรวน ก็หาเรื่องจมน้ำตาย..! แล้วในเมื่อผิดพลาดมากเข้า ๆ ขาดความมั่นใจ ก็ยิ่งเละเทะไม่เป็นท่า จึงกลายเป็นสิ่งที่คนเขาพูดในปัจจุบันว่า "มโนหรือเปล่า" "อย่ามามโน" เหล่านี้เป็นต้น