[เถรี]

เรื่องพวกนี้ไม่ใช่มาอวดว่ากระผม/อาตมภาพมีความจำดีกว่า หากแต่ว่าเป็นการใส่ใจในสิ่งที่ร่ำเรียนมามากกว่า เพราะว่ากระผม/อาตมภาพมีคติประจำตัวว่า ถ้าเรียนแล้วต้องรู้ รู้แล้วต้องบอกต่อได้ ก็คือนำไปสอนคนอื่นต่อได้ ถ้าหากว่าใครจะถือคติตามนี้ ก็จะต้องยอมเหนื่อยมาก

เนื่องเพราะว่าการถ่ายทอดความรู้จากรุ่นสู่รุ่น แทบจะไม่เคยปรากฏเลย ที่ลูกศิษย์จะรับความรู้จากครูบาอาจารย์ไปได้แบบเต็มเม็ดเต็มหน่วย ครูบาอาจารย์ให้ ๑๐๐ เราอาจจะรับได้แค่ ๘๐ แล้วถ้าเป็นครูบาอาจารย์ที่มีการปิดบังวิชาการบางอย่าง ที่ถือว่าเป็นของเฉพาะตัว มอบให้เฉพาะลูกศิษย์ที่เห็นว่า มีความประพฤติเป็นที่เชื่อถือไว้วางใจได้ด้วยแล้ว สิ่งที่เราเรียนรู้ก็ยิ่งน้อยเข้าไปอีก

กระผม/อาตมภาพจึงมีหลักการที่ว่า ถ้าเราอยากรู้เท่าครูบาอาจารย์ ครูบาอาจารย์ถ่ายทอดมา ๑๐๐ เราต้องใช้ความพยายามในการเรียนรู้ ๑๒๐ หรือ ๑๕๐ ไม่อย่างนั้นแล้ว เราก็จะไม่สามารถรับความรู้นั้นได้ครบ ๑๐๐ ตามที่ต้องการ แล้วความรู้นั้นเมื่อเรียนมาแล้ว ก็ยังต้องมีการทบทวนอยู่เสมอ โบราณบอกเอาไว้ชัดเจนแล้วว่า

เจ็ดวันเว้นดีดซ้อม ดนตรี
ห้าวันอักขระหนี เนิ่นช้า
สามวันจากนารี เป็นอื่น
หนึ่งวันเว้นล้างหน้า หม่นไหม้ หมองศรี

จะเห็นว่า ในเรื่องของการศึกษาเล่าเรียนวิชาดนตรี ซึ่งสมัยก่อน ใช้วิธีไป "ต่อเพลง" กับครูบาอาจารย์ทีละท่อน ถ้าหากว่าเราทิ้งไปถึงเจ็ดวัน ก็เป็นอันว่าหมดอนาคต..! การศึกษาเล่าเรียนก็เหมือนกัน เพราะว่าสมัยก่อนก็ต้องค่อย ๆ เรียน "อักษรสมัย" กระผม/อาตมภาพพูดคำนี้ ท่านทั้งหลายอาจจะไม่เคยได้ยิน ก็จำเป็นที่จะต้องซ้อมท่องซ้อมเขียนและจดจำให้ได้ เพราะว่าถ้าเว้นไปห้าวัน ก็เป็นอันว่าเลือนหายหมด

สามวันจากนารีเป็นอื่น ไม่ใช่ผู้หญิงเป็นอื่น แต่ผู้ชายเป็นอื่น..! พูดง่าย ๆ ว่าห่างผู้หญิงหน่อยเดียวเท่านั้นก็ไป "แรด" ที่อื่นแล้ว โบราณเขาถึงได้บอกว่า รถไฟ เรือเมล์ ลิเก ตำรวจ นายตรวจ สิบล้อ ไว้ใจไม่ได้สักอย่าง ไปถึงที่ไหนก็มีเมียที่นั่น..!