[เถรี]

พระรูปนั้น ซึ่งในชาติต่อมาก็คือพระนาคเสน กำลังจะไปสรงน้ำ ได้ยินสามเณรอธิษฐานก็ตกใจ ถ้าหากว่าเป็นอย่างที่สามเณรอธิษฐานเข้า คาดว่าผู้คนคงจะเดือดร้อนกันไปหมด แล้วท่านระลึกได้ว่า สามเณรแค่เอาขยะมาทิ้ง ยังอธิษฐานขอเสียขนาดนั้น ท่านเองเป็นผู้กวาดขยะ ก็ควรที่จะอธิษฐานได้มากกว่าสามเณร ท่านจึงตั้งใจว่า ถ้าหากว่าสามเณรเกิด ท่านจะไปเกิดด้วย สามเณรตั้งปัญหาอะไรมา ขอให้ท่านตอบได้ทั้งหมด แล้วคู่เวรคู่กรรม ฝ่ายหนึ่งก็มาเกิดเป็นพระนาคเสน อีกฝ่ายหนึ่งเกิดเป็นพระยามิลินท์

ถ้าท่านทั้งหลายไปอ่านมิลินทปัญหา จะเห็นว่าพระยามิลินท์ท่านถามแบบชวนตี ชวนทะเลาะ อย่างเช่นถามว่า "ข้าแต่พระคุณเจ้าผู้เจริญ กระผมเห็นว่าในอดีตชาติของพระคุณเจ้าคงขาดทานบารมีอย่างแรง เกิดมาชาตินี้จึงมีอาหารรับประทานไม่ครบ ๓ มื้อ พระคุณเจ้ามีความเห็นในเรื่องนี้ว่าอย่างไร ?" เป็นพวกเราก็วได้างมวยกันแน่..! ลองไปอ่านดูก็แล้วกัน

หรือไม่ก็ "ข้าแต่พระคุณเจ้าผู้เจริญ กระผมมีความเห็นว่า พระคุณเจ้าทั้งหลายในอดีตคงเป็นโจรผู้ร้ายมาก่อน ทำโจรกรรม ปรทาริกกรรม ถึงเวลาปล้นชิงคนอื่น จับเจ้าทรัพย์มัดติดกับต้นไม้ไว้ เมื่อถึงเวลามาเกิดชาตินี้ พระคุณเจ้าทั้งหลายจึงได้อธิษฐานปฏิบัติธรรมด้วยการนั่งโดยไม่นอน" น่าเหวี่ยงสักทีไหม..!?

แต่พระนาคเสนไม่หลงกลที่มายั่วให้โกรธ เพราะถ้าโกรธเดี๋ยวปัญญามาไม่ทัน จึงสามารถตอบได้ทุกเรื่อง จนกระทั่งท้ายสุด พระยามิลินปวารณาตนเป็นพุทธมามกะ ส่วนเรื่องที่มากกว่านั้นไปเดาเอาเอง หลวงพ่ออุตตะมะท่านประทับใจเรื่องนี้มาก ท่านจึงอาสากวาดลานโบสถ์ลานเจดีย์ ด้วยความหวังว่า ถ้าเกิดใหม่ จะได้เป็นแบบพระนาคเสน ปรากฏว่าท่านไม่ได้เกิดใหม่อีกแล้ว..!

สมัยก่อนการเดินทางไปหาหลวงพ่ออุตตะมะนั้นยากมาก ช่วงที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ท่านสร้างโบสถ์ ประมาณปี ๒๕๑๗ - ๒๕๑๘ - ๒๕๑๙ แล้วไปตัดลูกนิมิตปี ๒๕๒๐ ในช่วงนั้นมีการสร้างวัตถุมงคล แล้วพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ ท่านกำหนดว่าให้นิมนต์ครูบาอาจารย์รูปใดไปบ้าง

ปรากฏว่าครูบาอาจารย์ท่านหนึ่งก็คือหลวงพ่ออุตตะมะ ซึ่งเมื่อได้รับคำสั่ง ลูกศิษย์ก็ต้องถามว่า "ถ้าหากว่าไปแล้ว ทำอย่างไรที่หลวงพ่ออุตตะมะท่านถึงจะมา ?" หลวงพ่อฤๅษีฯ บอกว่า "ให้บอกว่ามหาวีระนิมนต์ แล้วท่านจะมา" ปรากฏว่าถึงเวลาก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ พวกเราเพิ่งจะมารู้ทีหลังว่าหลวงพ่ออุตตะมะท่านเคยไปศึกษาอยู่ที่วัดปากคลองมะขามเฒ่า ๒ พรรษา ช่วงนั้นหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุงก็อยู่ที่นั่นพอดี กลายเป็นว่าครูบาอาจารย์ท่านรู้จักกันหมด เพียงแต่พวกเราไม่รู้ว่าท่านรู้จักกัน