[เถรี]

เนื่องเพราะว่าสัตว์ทั้งหลายจะทำร้ายเราด้วยสองสาเหตุ สาเหตุแรกก็คือเขากลัวเรา เขาก็ต้องป้องกันตัว สาเหตุที่สองคือเรากลัวเขา เขาก็จะขับไล่เราออกจากอาณาเขตที่เขาครอบครองอยู่ เพราะว่าเป็นอาณาเขตหากินของเขา หมายถึงอาหาร

สำหรับสัตว์แล้ว อาหารหมายถึงชีวิต เขาจึงต้องป้องกันอาณาเขตชนิดสุดฤทธิ์สุดเดช คราวนี้ถ้าเราล่วงล้ำเข้าไปแล้วมีท่าทีว่ากลัว เขาก็จะขับไล่เรา ถ้ามีท่าทีว่าจะทำร้าย เขาก็ต้องป้องกันตัว ซึ่งทั้งสองประการ เรามีสิทธิ์ที่จะเจ็บหรือตายได้..!

แต่ถ้าหากว่าเราเข้าไปหาโดยที่ไม่มีความกลัว แล้วก็ไม่คิดร้ายกับเขา เขาจะทำอะไรไม่ถูก อย่างที่เลขาฯ จุก (พระมหาอินทรปกรณ์ ฐิตสุโภ ป.ธ.๔) กับ เลขาฯ พัฒน์ (พระพัฒน์ ฐิตาจาโร) เห็นอยู่ ว่างูก็เลื้อยไปเลื้อยมางง ๆ ทำอะไรไม่ถูก จนกระทั่งปล่อยไป ก็คือเขาสัมผัสได้ว่านี่เป็นร่างกายของสัตว์ชนิดหนึ่ง หรือก็คือคนนั่นเอง แต่ว่าหาไม่เจอว่าความคิดร้ายหรือว่าความกลัวอยู่ตรงไหน ก็เลยทำอะไรไม่ถูก

เรื่องพวกนี้ถ้าหากพวกท่านทั้งหลายจะฝึก สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือมรณานุสติกรรมฐาน ทำอย่างไรที่เราจะเห็นว่า ความตายเป็นปกติธรรมดาของมนุษย์และสัตว์ทุกรูปทุกนาม เกิดมาแล้วต้องตายทั้งสิ้น แล้วความตายก็ไม่ใช่จุดสิ้นสุดของชีวิต ยกเว้นว่าท่านเป็นพระอรหันต์แล้ว

ในเมื่อยังไม่ได้เป็นพระอรหันต์ ความตายก็เป็นเพียงการเปลี่ยนภพเปลี่ยนภูมิไปตามบุญตามกรรมที่เราสร้างมา ก็เหมือนอย่างกับเราเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดหนึ่ง เปลี่ยนเครื่องใช้ไม้สอยชิ้นหนึ่ง อย่างเช่นว่าเปลี่ยนรถยนต์ที่หมดสภาพแล้ว เราก็ต้องทิ้งไปหารถคันใหม่

รถคันใหม่นี่ก็คือร่างกายที่ท่านทั้งหลายจะได้รับตามบุญตามบาปที่สร้างมา ทำบุญไว้มากก็มีร่างทิพย์ของเทวดา นางฟ้า พรหมให้อาศัย ทำบาปไว้มากก็เป็นร่างของสัตว์เดรัจฉาน เป็นอสุรกาย เป็นเปรต เป็นสัตว์นรก เป็นต้น