[เถรี]

เรื่องแบบนี้จะเห็นว่า หลักการนำคนลงไปให้เหมาะสมกับงานนั้น ยังเป็นเรื่องที่ใช้การได้อยู่ทุกยุคทุกสมัย กระผม/อาตมภาพก็เคยทักท้วงไปแล้วว่า ส่วนใหญ่เจ้าสำนักปฏิบัติธรรมนั้นท่านรักสงบ แต่ว่าทางผู้บังคับบัญชาก็ไป "ขุด" ท่านออกมากระโดดโลดเต้น ในเมื่อท่านมีวิสัยรักสงบ ไม่เต้นตาม ก็กลายเป็นฝืนคำสั่งผู้บังคับบัญชา บุคคลที่สามารถไปได้ในลักษณะ "สะเทินน้ำสะเทินบก" แบบกระผม/อาตมภาพนั้นหาได้น้อยมาก

แม้กระทั่งท่านเจ้าคุณประไพ - พระสุพรรณวชิราภรณ์, ดร. (ประไพ ปุญฺญกาโม ป.ธ.๓) เจ้าคณะจังหวัดสุพรรณบุรี ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมเรียนกันมา ตั้งแต่สมัยประกาศนียบัตรบริหารกิจการคณะสงฆ์ ปริญญาตรี ปริญญาโท จนกระทั่งจากพระครูเจ้าคณะอำเภอ ท่านเลื่อนขึ้นไปเป็นพระราชาคณะเจ้าคณะจังหวัด ท่านยังปรารภว่า "กระผมไม่ใช่พี่เล็กนี่ จะได้เป็นเกจิอาจารย์แล้วมีคนเชื่อถือ ถึงเวลาต้องการความช่วยเหลือ แค่ออกปากก็ได้แล้ว"

กระผม/อาตมภาพตอบกลับไปว่า "ในเมื่อผมเองเป็นเกจิอาจารย์ แล้วสามารถมาเรียนจบปริญญาเอก กลายเป็นนักวิชาการได้ แล้วทำไมนักวิชาการอย่างคุณ ถึงไม่พยายามมาลองเป็นพระเกจิอาจารย์ดูบ้าง ?" เล่นเอาอีกฝ่ายค้อนปะหลับปะเหลือก บ่นให้ได้ยินประมาณว่า "เรื่องมันไม่ได้ง่ายอย่างที่พี่ว่ามานี่หว่า..!"

เรื่องพวกนี้เราจะเห็นได้ว่า ถ้าหากการปฏิบัติธรรมของเรา ยังไม่สามารถที่จะปรับใช้กับชีวิตประจำวันได้อย่างแท้จริงประการหนึ่ง เรื่องของการเป็นนักวิชาการ แล้วไม่สามารถที่จะนำเอาการปฏิบัติธรรมเข้าไปรวมได้อีกประการหนึ่ง ทั้งสองอย่างนี้ก็ทำให้อยู่ในลักษณะขาด ๆ เกิน ๆ ไม่ค่อยจะสมบูรณ์ แต่ก็เป็นเรื่องที่ไม่สามารถที่จะตำหนิกันได้ เนื่องเพราะว่าวิสัยของแต่ละรูปแต่ละท่านนั้นไม่เหมือนกัน ในเมื่อรักชอบหรือถนัดด้านใดด้านหนึ่ง ท่านก็ไปของท่านในด้านเดียว ไม่สามารถที่จะรับด้านอื่นเข้ามาได้

เมื่อฉันเพลเสร็จแล้ว กระผม/อาตมภาพก็ได้เดินทางไปยังวัดไร่ขิง (พระอารามหลวง) โดยออกจากวัดอุทยานที่พักประมาณเที่ยงตรง จนถึงเวลาบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนนี้ ก็เป็นเวลาจะบ่าย ๒ โมงอยู่รอมร่อแล้ว ยังติดอยู่ในซอยวัดไร่ขิง ไม่ได้กระดิกกระเดี้ยไปไหนเลย..!