[เถรี]

จึงเป็นเรื่องของผู้ที่ตั้งใจปฏิบัติธรรมเพื่อให้เข้าถึงกำลังใจอย่างแท้จริง ไม่ควรที่จะไปทำ หรือว่าถ้าใครทำก็ต้องพยายามเลิก แล้วกลับมาอยู่กับลมหายใจเข้าออก ฝึกหัดจนกระทั่งเราเกิดอารมณ์สมาธิทรงตัวขึ้นมาโดยอานาปานสติกรรมฐาน ไม่ใช่ได้แค่อุปจารสมาธิ หรือว่าอุปจารฌาน ดังนั้น..ท่านที่เคยทำเอาไว้แล้ว ส่วนใหญ่มักจะเสียผลไปเลย เพราะว่าเคยชินกับการกลั้นลมหายใจ ถึงเวลาก็ไปกลั้นอีก

ใครที่จะฝึกวิชาจารตะกรุดคงคาวดี จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องซักซ้อมฌานสมาบัติของตน อย่างน้อยต้องได้ถึงระดับปฐมฌานละเอียด ไม่เช่นนั้นแล้วท่านไม่สามารถที่จะอยู่ใต้น้ำจนจารตะกรุดสำเร็จได้ ถ้าหากว่าทรงฌาน ๔ หรือว่าสมาบัติ ๘ คล่องตัวได้ จะยิ่งดีมาก เนื่องเพราะว่าท่านสามารถที่จะอยู่ได้นานเท่าไรก็ได้ อย่างหลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่า บางทีท่านก็เดินเล่นใต้น้ำ หรือว่าเดินจากท่าน้ำฝั่งวัด ไปขึ้นที่แม่น้ำอีกฝั่งหนึ่ง เป็นต้น

จึงเป็นเรื่องที่ผู้หวังความเจริญในการปฏิบัติธรรม ควรที่จะเพียรพยายามศึกษา เนื่องเพราะว่าถ้าให้ปฏิบัติโดยตรงแล้ว บางคนก็รู้สึกว่าจืดชืด แห้งแล้ง ไม่มีอารมณ์ที่จะปฏิบัติ แต่ถ้าหากว่ามีการปลุกเสกเลขยันต์ พร้อมด้วยพระคาถา หลายท่านกำลังใจชื่นชอบทางด้านนี้ ก็สามารถทำได้ จนทรงอัปปนาสมาธิระดับปฐมฌานละเอียดขึ้นไป

ครูบาอาจารย์ที่ท่านมีความรู้ความสามารถอย่างแท้จริง ก็จะปรับให้ท่านทั้งหลายกลับมาอาศัยกำลังสมาธิสมาบัตินั้น ในการพิจารณาวิปัสสนาญาณต่าง ๆ ให้เห็นว่าสภาพร่างกายของเราก็ดี ของคนอื่นก็ดี ของสัตว์อื่นก็ดี ของวัตถุสิ่งของต่าง ๆ ก็ตาม เกิดขึ้นในเบื้องต้น เปลี่ยนแปลงไปในท่ามกลาง สลายไปในที่สุด ไม่มีอะไรให้เรายึดถือมั่นหมายเป็นตัวตนเราเขาได้

ถ้ายึดถือเมื่อไร ก็จะเกิดความทุกข์ทันที เมื่อเห็นชัดเจนแล้ว สภาพจิตก็จะเบื่อหน่าย คลายกำหนัด ถอนจากการยึดมั่นถือมั่นในร่างกายของเราออกมา ถอนได้มาก ก็เป็นพระอริยเจ้าระดับสูงมาก ถอนได้น้อย ก็เป็นพระอริยเจ้าระดับสูงน้อย

ถ้าเราไม่ยึดมั่นถือมั่นในร่างกายตนเอง ก็ไม่ยึดมั่นถือมั่นในร่างกายคนอื่น ไม่ยึดมั่นถือมั่นในร่างกายสัตว์อื่น ไม่ยึดมั่นถือมั่นในวัตถุธาตุต่าง ๆ พร้อมที่จะสละไปได้ตลอดเวลา อารมณ์ใจก็จะอยู่ตรงจุดที่ว่า รู้ว่าดีก็ทำ รู้ว่าชั่วก็ละ แต่ว่าไม่เกาะทั้งความดีและความชั่ว ท่านทั้งหลายก็สามารถที่จะนำกำลังใจของตน หลุดพ้นจากวัฏสงสาร เข้าสู่พระนิพพานได้