[เถรี]

เรื่องที่ไม่ควรคิด ๔ ประการประกอบไปด้วย ประการที่ ๑ พุทธวิสัย ความสามารถของพระพุทธเจ้า บุคคลที่สร้างบารมีมาอย่างน้อย ๔ อสงไขยกับแสนมหากัป ความรู้ความสามารถของพระองค์ท่านมีแค่ไหน อย่าเสียเวลาไปคิดถึง

เนื่องเพราะว่าพระองค์ท่านสามารถที่จะคาดคำนวณเรื่องราวต่าง ๆ ซึ่งต่อให้ใช้ซูเปอร์คอมพิวเตอร์ในปัจจุบันนี้ ก็คงต้องคำนวณกันเป็นวันเป็นคืน แต่ของพระองค์ท่านได้คำตอบเดี๋ยวนั้นเลย เพราะว่าพระองค์ประกอบไปด้วยญาณ คือเครื่องรู้ต่าง ๆ ด้วยการบำเพ็ญบารมีมาอย่างครบถ้วนสมบูรณ์

ดังนั้น..ถ้าท่านใดอ่านพระไตรปิฎก จะเห็นว่า คำสอน ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า นอกจากไม่มีอะไรขัดกันแล้ว ทุกอย่างยังสอดคล้องและหนุนเสริมกันได้ทั้งหมด เพียงแต่ว่าเราจะมองเห็นมุมเหล่านั้นหรือเปล่าเท่านั้นเอง

ประการที่สองคือฌานวิสัย ความสามารถของผู้ได้ฌานได้สมาบัติ สามารถที่จะผาดแผลงสำแดงฤทธิ์ต่าง ๆ ที่เราคาดคิดไม่ถึง อย่างเช่นว่าสามารถแปลงกายให้ใหญ่โต ลูบคลำพระอาทิตย์ พระจันทร์เล่นได้ แต่ว่าเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไม่สรรเสริญ เพราะว่าการที่จะเข้าถึงธรรมนั้นจะต้องมีความเคารพเลื่อมใสในพระรัตนตรัยจากใจจริง ไม่ใช่เลื่อมใสในการมีฤทธิ์มีอภิญญา ซึ่งเป็นการยึดติด หากแต่เป็นการเลื่อมใส เพราะเห็นคุณความดีของพระรัตนตรัยแย่างแท้จริง องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงสั่งห้ามพระภิกษุ ภิกษุณี แม้กระทั่งสามเณรแสดงฤทธิ์ เพราะว่าจะเป็นการชักชวนให้ญาติโยมหลงผิด

ประการที่สามคือกรรมวิบาก การส่งผลของกรรม บางทีก็พิลึกพิลั่นเกินกว่าที่เราจะเข้าใจ อย่างเช่นว่า ทำไมมีเด็กเกิดมาแล้วตัวแฝดติดกัน ? ก็เพราะว่าชาติก่อน ๆ ไปอธิษฐานว่า "เราจะไม่พรากจากกัน" ความตั้งใจตรงจุดนี้ก็เลยกลายเป็นชนกกรรม กรรมที่นำไปเกิด เป็นอุปัตถัมภกกรรม กรรมที่คอยหนุนเสริมให้เป็นไปตามความตั้งใจของตนเอง

และท้ายที่สุด โลกจินไตย ความเป็นไปของโลก สิ่งต่าง ๆ ถ้าหากเราเห็นว่าปกติธรรมดาเป็นอย่างนั้นก็น่าจะจบ แต่ถ้าหากว่าเราจะไปคิดเอาเหตุเอาผล เอาเป็นเอาตายกัน บางทีก็เครียด ประสาทกินเสียเปล่า ๆ พระองค์ท่านจึงใช้คำว่า ผู้ที่คิด พึงมีส่วนของความเป็นบ้า..!