[เถรี]

ก็เหมือนอย่างกับการปฏิบัติธรรม ไม่ใช่ว่าเราจะแพ้ตลอด แรก ๆ ของผู้ปฏิบัติธรรม โดยเฉพาะผู้ใหม่ แพ้ตลอดกาล เหมือนอย่างกับเอามวยวัดไปชิงแชมป์โลก แต่ถ้าหากว่าตั้งใจสู้ ก็จะแพ้แบบประทับใจบ้าง ถือว่า "สู้จนยิบตา"

ความจริงไอ้ตัวนี้เราเรียกว่า "สู้จนเย็บตา" มาจากการที่ไก่ตีกัน หน้าแหกจนกระทั่งต้องใช้ด้ายเย็บ แต่ไป ๆ มา ๆ มันเปลี่ยนเป็น "สู้จนยิบตา" กระผม/อาตมภาพก็ยังสงสัยว่าเปลี่ยนไปตอนไหน ?

หลังจากนั้น ถ้าเพียรพยายามต่อไป เราก็จะมีชนะบ้าง ตอนชนะได้นี่ขอยืนยันว่าภูมิใจมาก ปลื้มมาก แต่อย่าเผลอ เผลอก็โดนน็อกร่วงอีก..! แล้วท้ายสุดก็จะแพ้ชนะก้ำกึ่งกัน ตอนนี้จะเป็นตอนที่สนุกที่สุดของนักปฏิบัติธรรมทุกท่าน เนื่องเพราะต้องมารอลุ้นกันว่าคะแนนนี้ใครจะได้

กระผม/อาตมภาพรับประกัน ใครทำมาถึงตรงนี้ จะเป็นหนังเป็นละคร สนุกแค่ไหน ไม่มีใครอยากดู ภายนอกจะทำอะไรไปก็ตาม ข้างในนี่ ระหว่างกิเลสกับกำลังใจของเรา ห้ำหั่นกันชนิดหัวไม่วางหางไม่เว้น ไม่มีกลางวัน ไม่มีกลางคืน ทุ่มกันอย่างชนิดตายเป็นตาย คะแนนนี้เราต้องได้

หลังจากนั้นก็จะเริ่มชนะมากกว่าแพ้ ถ้าอยู่ในลักษณะอย่างนี้ โปรดระวัง พอเราชนะมากกว่า อย่างเช่นว่าถ้ามา ๑๐ ครั้ง เราชนะไป ๙ ครั้ง โปรดระวังครั้งที่ ๑๐ เดี๋ยวจะออกอาการเหมือนกับนักเทนนิสเอเชี่ยนเกมส์ของเกาหลีใต้ อันดับขี่นักเทนนิสไทยอยู่อย่างชนิดเรียกว่าห่างจนสุดกู่ปลายตะโกน ระหว่างมือ ๑๑๒ ของโลก กับมือ ๖๐๐ กว่า แต่ดันแพ้นักเทนนิสไทย..!

ที่เตือนให้ระวัง เพราะว่าถ้าแพ้แล้ว อาจจะออกอาการแบบนักเทนนิสเกาหลีใต้ ก็คือรับไม่ได้ ชนะมาตลอด อยู่ ๆ มาแพ้ บางคนก็ขวัญเสีย หมดกำลังใจที่จะทำต่อ คิดมากจนซึมเศร้า ถ้าอยู่ใกล้ ๆ กระผม/อาตมภาพจะ "โบก" ให้..! ๑๐ ครั้ง ชนะไปตั้ง ๙ ครั้ง แล้วจะมาเสียใจอะไรกันหนักหนา

กระผม/อาตมภาพเคยเปรียบเทียบให้ฟังหลายต่อหลายครั้งแล้วว่า ถ้าคนสองคนเดินมาพร้อมกัน หกล้มพร้อมกัน คนหนึ่งลุกได้ก็ไปต่อเลย อีกคนหนึ่งมัวแต่นั่งคร่ำครวญอยู่ตรงนั้น เพราะเสียดายว่าเดินมาตั้งไกล ไม่น่าพลาดล้ม ทั้งสองคนใครจะไปถึงปลายทางก่อนกัน ? ก็ต้องคนที่ล้มแล้วลุกเลย บางทีกระผม/อาตมภาพถึงได้กล่าวว่า การปฏิบัติธรรมเราก็ต้องหน้าด้านหน้าทน ก็คือแพ้แล้วก็สู้ใหม่ แพ้แล้วก็สู้ใหม่ ต้องมีสักวันที่เราชนะ