[เถรี]

แต่ถ้าหากว่าใช้พวกคงกระพันมหาอุด ก็มีสองอย่างด้วยกัน อย่างแรกก็คือนึกถึงตัวเรา ว่าเปรียบเหมือนกับหินผาศิลาแลง อาวุธของฝ่ายตรงข้ามกระทบแล้วก็มีแต่กระดอนกลับไป หรือไม่ก็นึกถึงฝ่ายตรงข้าม เขาถือมีดถือปืนมา เรานึกว่าเป็นของเล่น เป็นของพลาสติก ทำอันตรายเราไม่ได้ จิตใจไม่มีความหวั่นไหว

เรื่องพวกนี้ต้องมีประสบการณ์ ถึงจะรู้ว่าวัตถุมงคลแต่ละอย่างนั้นจะมีวิธีการใช้ไปในลักษณะใด แต่ว่าถ้าอย่างคนสมัยก่อน ถึงเวลาวัตถุมงคลเมตตามหานิยม ก็เอาไปขูดใส่อาหารให้ผู้หญิงเขากิน แบบนั้นถือว่า "เสียของ" ก็คือพอขูดไป ใช้ไป วัตถุมงคลก็ชำรุด ถ้าใช้หมดก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหนอีก แล้วครูบาอาจารย์ท่านก็กำชับกำชาเอาไว้ด้วย ได้เสียกับเขาแล้วต้องเลี้ยงดู ถ้าไปทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ท่านก็แช่งให้เราซวยอีกต่างหาก..!

จึงเป็นเรื่องที่พวกเราทั้งหลายต้องค่อย ๆ ศึกษาไป เพราะว่าผู้สร้างวัตถุมงคลนั้น สมัยก่อนเขาเน้นเลย ก็คือสร้างสมาธิให้เกิด ทำวัตถุมงคลไปภาวนาไป จารยันต์ไปภาวนาไป ม้วนตะกรุดไปภาวนาไป ถักตะกรุดไปภาวนาไป ให้เรานั่งภาวนาอย่างเดียว บางทีกำลังใจก็ไม่เอา แต่ทำงานอื่นไปด้วย ภาวนาแล้วกำลังใจทรงตัวง่ายกว่า

ก็แปลว่าในความจริงแล้ว ผู้สร้างก็คือนอกจากทำตามตำราแล้ว ยังเป็นการสร้างตัวเองด้วย ทำให้กำลังใจของเราเข้มแข็งมั่นคง และท้ายที่สุดใช้งานเป็น คำว่าใช้งานเป็นในที่นี้ก็คือ จะใช้ไปในด้านใด จะเป็นเมตตามหานิยม คงกระพันมหาอุด แคล้วคลาดปลอดภัย ก็ว่าไปตามคาถานั้น ๆ หรือว่าวิชาการนั้น ๆ

ถ้าท่านทั้งหลายศึกษาประวัติของครูบาอาจารย์ในช่วงใกล้ ๆ ของเรา อย่างหลวงพ่อกวย วัดโฆสิตาราม จะเห็นว่าท่านนั่งทำวัตถุมงคลทั้งวัน ถ้าหากว่ามีงานมีการอะไรมา หรือมีญาติโยมมา ก็ไปทำงาน ไปพูดคุยกับญาติโยม ญาติโยมกลับเมื่อไรก็มานั่งจารวัตถุมงคล ทำวัตถุมงคล ทำแล้วไม่พอ ยังมีการลองอีกต่างหาก แต่ลูกศิษย์ไม่กล้าลอง ท่านเสกเสร็จแล้ว บอกให้ลูกศิษย์เอาปืนยิงท่านเลย..! ลูกศิษย์กลัวติดคุก ไม่กล้าทำ นั่นขาดความมั่นใจแม้แต่ครูบาอาจารย์ตัวเอง..!