[เถรี]

ครั้นญาติโยมเข้ามาทำบุญกันหมดแล้ว ก็มีการแสดงถวายเพื่อเป็นพุทธบูชา ปรากฏว่านางรำทั้ง ๕ รายนั้น มีอยู่ ๓ รายที่ "แม่ให้มา" มากเป็นพิเศษ ทำเอาครูบาเหนือชัยหันมาปรารภว่า "อสุภกรรมฐานครับ เพิ่งตายใหม่ ๆ เลย" กระผม/อาตมภาพบอกว่า "คิดอย่างนั้นไม่ทัน ต้องหยุดคิดให้ได้ ถ้าหากว่าเราเห็นเป็นอสุภกรรมฐาน แปลว่าข้าศึกเข้ามาตีถึงประตูบ้านแล้ว ตั้งรับไม่ทันแน่นอน..!"

"ทำอย่างไรที่เราจะสักแต่ว่าเห็น ก็คือไม่ใช่เห็นเป็นผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย หากแต่สักเห็นว่าเป็นรูปเท่านั้น หรือถ้าคิดมากกว่านั้นหน่อยก็คือมหาภูตรูป ๔ ดิน น้ำ ไฟ ลม ประกอบขึ้นมาเป็นเรือนร่างให้เขาอาศัยแค่ชั่วคราว หรือไม่ก็มองเห็นทุกข์เห็นโทษแล้วหยุดการคิดปรุงแต่งไปเลย ไม่อย่างนั้นแล้วเราจะเสียท่า แค่เห็นว่าเป็นหญิงเป็นชายก็เตรียมตัวแพ้ได้แล้ว..!"

ครูบาเหนือชัยอึ้งไปพักหนึ่งแล้วก็ปรารภว่า "พระพุทธเจ้าของเรานี่รอบด้านจริง ๆ สอนอะไรก็ล้วนแล้วแต่สามารถนำมาใช้ต่อสู้กับกิเลสได้ทุกอย่าง ทุกประเภท เพียงแต่ว่าจะต้องใช้ให้ถูก ไม่เช่นนั้นแล้ว เราอาจจะแพ้แล้วแพ้อีก โดยที่ไม่รู้ว่าแพ้อะไร..!"

เมื่อบรรดานักแสดงทำการแสดงเสร็จสรรพเรียบร้อย กระผม/อาตมภาพก็แจกรางวัลตามระเบียบ ปรากฏว่าพระเดชพระคุณพระเทพรัตนนายก (จำรัส ทตฺตสิริ ป.ธ.๗) เจ้าคณะจังหวัดลำพูน ประธานขับเคลื่อนโครงการหมู่บ้านศีล ๕ ระดับหน (เหนือ) มาถึงพอดี กระผม/อาตมภาพก็ถวายการต้อนรับ ทักทายพูดคุยกันอยู่ระยะหนึ่ง ก่อนที่จะส่งท่านเข้าอาสนะของตน

หลังจากนั้นก็เริ่มเข้าสู่พิธีกรรม ก็คือพระเดชพระคุณพระเทพรัตนนายก ท่านเป็นผู้ "ฮ้องขวัญ" ซึ่งก็คือร้องเรียกขวัญของภาคกลางนั่นเอง เหลือเชื่อว่าเจ้าคณะจังหวัดระดับนั้นจะมาเป็นผู้ร้องขวัญให้ ต้องบอกว่าเป็นเกียรติเป็นศรีแก่ครูบาวิฑูรย์เป็นอย่างยิ่ง..!

เมื่อร้องขวัญเสร็จเรียบร้อย ท่านเดินผ่านอาสนะที่กระผม/อาตมภาพขึ้นนั่งเพื่อเตรียมที่จะอธิษฐานจิต พอเหลือบเห็นป้าย ท่านถึงกับร้อง "เฮ้ย..วัดท่าขนุน" กระผม/อาตมภาพเพิ่งจะทราบว่า ท่านเองแค่คุ้นเคยมาก แต่นึกไม่ออกว่ากระผม/อาตมภาพเองอยู่วัดไหน เมื่อท่านถลาเข้ามาจับมือถึงได้เปิดหน้าให้ดู บอกท่านว่า "กราบขออภัยครับพระเดชพระคุณ กระผมนึกว่าจำได้ เห็นคุยกันเป็นอย่างดี ไม่นึกเลยว่าแค่คุ้นเคยเท่านั้น แต่นึกไม่ออกว่าเป็นใคร" ท่านก็บอกว่า "ถ้ารู้ว่าเป็นวัดท่าขนุนตั้งแต่แรกก็คงจะคุยนานกว่านี้อีก แต่นี่เริ่มงานแล้ว ขอให้เข้าสู่งานไปก่อน"