[เถรี]

หลายท่านถึงเวลาก็แต่งตัวตามสบาย นุ่งกางเกงขาสั้นบ้าง นุ่งกางเกงขาสามส่วนบ้าง ใส่เสื้อกล้ามบ้าง มาใส่บาตร แต่อะไรก็ไม่หนักหนาเท่ากับสุภาพสตรีบางท่าน นุ่งกางเกงประมาณว่า ขาสั้นเว้าสูงเสมอหูยังไม่พอ ยังใส่เสื้อไม่มีแขนเปิดสะดือมาอีกต่างหาก แล้วแม่ก็ใจดีเหลือเกิน ให้มาเสียมากมายมหาศาล ทำเอาพระที่ตบะไม่ดี ต้องฟุ้งซ่านไปหลายวัน..!

เรื่องพวกนี้กระผม/อาตมภาพเห็นแล้วก็รู้สึกห่วงสังคมไทย ซึ่งดูแล้วว่าจะห่างวัดห่างวาออกไปมากขึ้นทุกที ทำให้รู้สึกโหยหาไปถึงสมัยก่อน ที่ทุกบ้านถึงเวลาก็หิ้วปิ่นโตเข้าวัด โดยเฉพาะกระผม/อาตมภาพนั้น เรียนชั้นประถมปีที่ ๑ จนถึงชั้นประถมปีที่ ๒ เทอมกลาง ยังมีการหยุดเรียนในวันโกนวันพระ หลังจากที่เปิดเทอมปลายของชั้นประถมปีที่ ๒ แล้ว ครูใหญ่จึงได้ประกาศว่า "ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป การปิดเรียนจะปิดในวันเสาร์ วันอาทิตย์แทนวันโกนวันพระ" ซึ่งก่อให้เกิดปัญหาแก่กระผม/อาตมภาพมากเป็นพิเศษ

เนื่องจากรู้จักแต่วันขึ้น-แรม ที่เป็นวันโกน วันพระ รู้ว่าถึงเวลาวันโกน ครูจะให้หยุดเรียนครึ่งวัน พาไปทำความสะอาดวัด กวาดพื้นบ้าง กวาดศาลา ถูศาลาบ้าง ทำความสะอาดห้องน้ำบ้าง ช่วยกันล้างถ้วยล้างชามล้างปิ่นโต คว่ำเรียงเอาไว้ให้เป็นระเบียบเรียบร้อย เพื่อใช้งานในวันพระบ้าง

แล้วกระผม/อาตมภาพก็ชอบบรรยากาศในวัดเป็นพิเศษ เนื่องเพราะว่าเข้าไปทุกครั้งก็รู้สึกเย็นกายเย็นใจ บางทีทำงานยังไม่ทันจะเสร็จ ก็หลับคาศาลาไปแล้ว..! เนื่องเพราะสมัยก่อน ศาลามักจะสร้างด้วยไม้ทั้งหมด โดยเฉพาะไม้พื้นต้องมีการขัดด้วยกะลาแล้วลงเทียน คำว่า ขัดด้วยกะลา ในที่นี้ก็คือ ผู้ใหญ่จะนำเอามะพร้าวแห้งมาตัดครึ่งลูก แล้วก็คว่ำลง ให้พวกเราไถไปตามพื้น เมื่อถึงเวลามีเศษผงจะเปลือกมะพร้าวร่วงลงมาบ้าง ก็ใช้วิธีกวาดเอาทีหลัง

หลังจากนั้นแล้วก็นำเอาเศษเทียนที่พอจะมีเหลืออยู่ มาต้มให้โดนความร้อนจนละลาย แล้วก็เอาผ้าชุบถูเร็ว ๆ ผ่านไปรอบหนึ่ง หลังจากนั้นก็ขัดด้วยกะลาตามไป ทำให้กระดานแต่ละแผ่นเงาวาววับ นอนลงไปเมื่อไร ก็รู้สึกเย็นชื่นใจ อยากจะหลับเสียเดี๋ยวนั้น มารู้ทีหลังว่าบางคนอยู่วัดแบบนั้นไม่ได้ ไม่ทราบว่าบุญน้อยไป หรือว่ากรรมบังก็ไม่รู้ ? บางคนกระวนกระวายถึงขนาดที่ต้องรีบกลับบ้าน เป็นเรื่องที่น่าสงสารมาก..!