[เถรี]

กระผม/อาตมภาพต้องอาศัยยาประคับประคองร่างกายตนเอง ทำหน้าที่จนเสร็จเรียบร้อยในเวลา ๑๑ โมงเศษ แล้วถึงได้ตามคณะกรรมการทั้งหมดไปชมนิทรรศการของเขา ปรากฏว่าเด็ก ๆ เจ้าของงานที่ตั้งแสดงอยู่นั้น แต่ละคนล้วนแล้วแต่มีความสามารถอย่างยิ่ง สามารถที่จะอธิบายได้ว่าผลงานแต่ละชิ้นนั้นสร้างสรรค์มาอย่างไร ได้รับรางวัลเมื่อไร ถ้าหากว่าทุกที่เด็กมีความคล่องตัวแบบนี้ ก็ต้องบอกว่าเป็นเรื่องที่สุดยอดมาก

หลังจากนั้น กระผม/อาตมภาพก็ขอตัวกลับเลย เนื่องเพราะว่าสภาพสังขารไม่ไหว ไม่สามารถจะไปดูสถานที่อีก ๒ แห่งในหมู่บ้านที่ทางคณะกรรมการจัดงานได้เตรียมเอาไว้ โดยวิ่งออกมาซื้อข้าวกล่องในสถานีบริการน้ำมัน ฉันแล้วก็ฉันยา นอนสลบไสลมาบนรถ ไม่ทราบว่ากลับถึงที่พักวัดอุทยานตอนไหน เมื่อมาถึง สรงน้ำอุ่นแล้วก็นอนสลบต่อไป เพิ่งจะตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้เอง

ส่วนหนึ่งที่อยากจะบอกก็คือว่า ญาติโยมทั้งหลายอย่าเสียเวลามาให้คำแนะนำว่า "เจ็บไข้ได้ป่วยแล้วต้องพักมาก ๆ" อาตมภาพแก่จนป่านนี้แล้ว เรื่องที่ไม่รู้นั้นไม่มี เพียงแต่ว่าถือภาระหน้าที่เป็นเรื่องสำคัญที่สุด ลักษณะเดียวกับช้างศึกหรือม้าอาชาไนย ก็คือตายคาหน้าที่ในสนามรบ ดีกว่าที่จะมานอนพักอยู่ในคอกหรือในสถานที่ซึ่งเขาจัดเอาไว้ให้ เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ ถ้ากำลังใจของเราไม่เท่ากัน ก็ไม่สามารถที่จะมาวัดกันได้

กระผม/อาตมภาพนั้นสร้างกรรมปาณาติบาตเอาไว้หนักมาก แม้แต่พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ท่านก็เมตตาตอกย้ำให้อย่างชัดเจนว่า "แกเป็นทหารมาทุกชาติ ฆ่าเขาเอาไว้มาก มาชาตินี้ เศษกรรมปาณาติบาตจะทำให้ป่วยบ่อย ให้ไปปล่อยปลาที่เขาจะฆ่าเดือนละตัวสองตัวเพื่อบรรเทากรรมตรงนี้"

กระผม/อาตมภาพก็ปล่อยปลายาวมาเป็นเวลา ๓๐ ปี จึงได้เกิดการได้พบหมอพบยาที่เหมาะสมกับตัวเอง ทำให้สภาพร่างกายดีขึ้นมา แต่ในขณะเดียวกัน อาการมาลาเรียต่าง ๆ นั้น ก็เหมือนกับบรรเทาเบาบางลงเฉย ๆ แต่ไม่ได้หายไปไหน เมื่อมีโอกาสจึงได้ตลบหลังเล่นงานเสียจนแทบทรุด เพราะว่าตั้งแต่ได้หมอดียาดีมา เป็นระยะเวลาถึง ๘ ปีที่ไม่ได้ป่วยหนักขนาดนี้มานานแล้ว

เหตุที่เป็นเช่นนี้เกิดจากสองสาเหตุด้วยกัน สาเหตุแรกก็คือกรรมเก่าที่สร้างเอาไว้นั้นหนักมาก ทำให้อย่างไรเสียก็ต้องรับไว้บ้าง สาเหตุที่สองก็คืออายุกาลผ่านวัยมากขึ้นทุกที ขณะนี้ก็ย่าง ๖๕ ปีแล้ว สภาพร่างกายไม่ได้แข็งแรงเหมือนเดิม เมื่อกระทบอากาศหนาวร้อนสลับกันไป ไม่ทันระมัดระวัง อาการเจ็บไข้ได้ป่วยจึงกำเริบขึ้นมา

ยาทุกอย่างมีพร้อม ความรู้ในการรักษาตนเองก็มี ญาติโยมจึงไม่ต้องมาเสียเวลาสร้างความรำคาญใจให้กระผม/อาตมภาพด้วยการแนะนำว่า "ป่วยแล้วต้องนอนมาก ๆ ป่วยแล้วต้องนอนมาก ๆ" นั่นเป็นเรื่องของคนอื่น ไม่ใช่กระผม/อาตมภาพที่เห็นงานพระศาสนาสำคัญกว่าชีวิต ทำหน้าที่ของตนเองไปจนกว่าจะลมหายใจสุดท้าย