[เถรี]

กระผม/อาตมภาพก็เดินจงกรมภาวนาอยู่ข้างใต้นั่นแหละ กะเวลาเอาไว้ สมมติว่าเป็นเวรเช้า หลังเที่ยงแล้วก็มุดหายลงไป โผล่ขึ้นมาอีกทีก็ ๕ โมงเย็น เตรียมตัวทำวัตรและเจริญกรรมฐานภาคค่ำ พอทุ่มครึ่ง เลิกกรรมฐานก็มุดหายลงไปใหม่ ช่วงที่คอยดูแลเรื่องปลาหน้าวัด ก็พายเรือทั้งคืน พายไปภาวนาไป ซักซ้อมทิพจักขุญาณไปในตัว ฝ่ายตรงข้ามซ่อนเครื่องมือดักปลาไว้ตรงไหน ตามไปเก็บเรียบ..!

นี่คือสิ่งที่กระผม/อาตมภาพทำมา ขนาดนั้นยังรู้สึกว่าตนเองทำไม่ได้เต็มที่อย่างที่ต้องการ วันหนึ่ง ๒๒ ชั่วโมงยังน้อยเกินไป แต่ก็จำต้องสละ ๒ ชั่วโมงไว้พักนอน ไม่อย่างนั้นถ้าร่างกายไม่ได้นอนเดี๋ยวจะปฏิบัติหน้าที่ไม่ไหว หลายท่านจะเห็นว่ากระผม/อาตมภาพค่อนข้างจะผอม สมัยนั้นหุ่นเหมือนว่าที่ ดร.ซ้วง (พระศิระ จิตฺตสุโภ) ไม่มีผิด เพราะว่ากินน้อย นอนน้อย ภาวนามาก

แต่ละพรรษาคือความตั้งใจที่ว่า พรรษานี้เราต้องเอามรรคเอาผลให้ได้ แล้วแต่ละวันก็อยู่ในลักษณะนั้น ก็คือวันนี้เราต้องเอามรรคเอาผลให้ได้ ดังนั้น..สำหรับกระผม/อาตมภาพแล้ว การเข้าพรรษาแทบจะไม่มีความสำคัญอะไรเลย นอกจากเป็นพิธีกรรมทางศาสนาเท่านั้น เพราะว่าทุ่มเทให้กับการปฏิบัติทุกวันอยู่แล้ว

ที่บอกกล่าวมานี้ เพื่อให้พวกเราได้เข้าใจว่า การที่เราตั้งใจจะทำอะไร ต้องทุ่มเทกันชนิดแลกด้วยชีวิต ไม่ใช่ทำ ๆ เล่น ๆ เหมือนอย่างกับแก้บน ถ้าลักษณะนั้น โอกาสที่จะเอาดีได้ก็เป็นเรื่องที่ยาก

กระผม/อาตมภาพเคยบอกกล่าวพวกเราทั้งหลายแล้วว่า การรับวิชาความรู้จากครูบาอาจารย์ การถ่ายทอดจากรุ่นสู่รุ่นมักจะมีตกหล่นเสมอ เพราะว่าลูกศิษย์รับได้ไม่เต็มที่ อาจารย์ถ่ายทอดให้ด้วยความเต็มใจจนหมดความรู้ของตน แต่ลูกศิษย์ทุ่มเท ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ ก็มักจะได้ไปแค่สัก ๘๐ % ของครูบาอาจารย์ พอตนเองถ่ายทอดต่อไป หลานศิษย์ทุ่มเทเต็ม ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ ก็ได้แค่ ๖๐ % ความรู้ก็จะเสื่อมถอยลงไปเรื่อย ๆ มีวิธีเดียวที่จะเอาความรู้นั้นให้เต็มร้อย ก็คือเราต้องพยายามให้เกินร้อย อย่างเช่นว่า พยายามสัก ๑๕๐ % หรือ ๒๐๐ % ไปเลย