[เถรี]

คราวนี้การที่เราจะจำพรรษาให้ครบถ้วนไตรมาส ก็แปลว่า วันแรม ๑ ค่ำ เดือน ๘ ไปจนถึงวันขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๑ เราต้องอยู่ประจำที่ โดยครบถ้วนเต็มวัน ถ้าหากว่าเราไปอธิษฐานพรรษาในช่วงเย็นของวันแรม ๑ ค่ำ เดือน ๘ ก็เท่ากับว่าวันนั้นไม่เต็มวัน แล้วถ้าเราไปปวารณาพรรษากันช่วงบ่ายของวันขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๑ ก็แปลว่าวันนั้นก็ไม่เต็มอีกเช่นกัน

พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ จึงมีมติให้พระภิกษุสงฆ์วัดท่าซุง ทำการอธิษฐานพรรษาในวันอาสาฬบูชา แล้วไปปวารณาพรรษาในวันแรม ๑ ค่ำ เดือน ๑๑ ก็คือวันตักบาตรเทโว จะได้ครบถ้วน ๓ เดือนเต็มตามที่พระวินัยระบุเอาไว้ วันนี้พระภิกษุสงฆ์วัดท่าขนุนจึงได้อธิษฐานพรรษากันเรียบร้อยแล้ว และบรรดาวัดสาขาใกล้เคียงทั้ง ๕ แห่งที่ว่ามา ก็ไปอธิษฐานพรรษาในอาวาสของตนในวันนี้ด้วย

หลังจากนั้นพวกเราก็ไปวางผางประทีปกันท่ามกลางสายฝน จนกระทั่งถึงเวลาเย็น ๕ โมงครึ่ง เมื่อเริ่มจุดผางประทีป ฝนก็เริ่มโปรยลงมา แต่ว่าเรื่องเหล่านี้ ญาติโยมทั้งหลายไม่ต้องกังวล พระวัดท่าขนุนทนแดดทนฝน เพราะว่าเกิดเป็นวัวเป็นควายกันบ่อย..! แดดมาเราก็เอาจริตนิสัยวัวมาใช้ ฝนมาเราก็เอาจริตนิสัยควายมาใช้ ก็เลยสามารถที่จะสู้ได้ทั้งแดดและทั้งฝน เป็นการตามประทีปถวายเป็นพุทธบูชาท่ามกลางสายฝน และผางประทีปที่หล่อโดยพระสงฆ์และญาติโยมวัดท่าขนุนนั้น สามารถที่จะสู้ฝนได้ ขอให้จุดติดเท่านั้นเอง

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ไม่ใช่ความดื้อดึง หากแต่ว่าเป็นความมั่นคงต่อบุญกุศล ถ้าท่านทั้งหลายอ่านในธรรมบทจะเห็นว่า สมัยหนึ่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นชายทุคตะยากจนอยู่กลางป่า พระปัจเจกพุทธเจ้าได้เข้านิโรธสมาบัติ เมื่อออกจากนิโรธสมาบัติแล้วก็ส่งข่ายคือพระญาณพิจารณาดูว่า "เราจักได้อาหารจากผู้ใดหนอ ?" ก็เห็นว่าชายทุคตะผู้ที่อยู่ในป่าผู้นี้จักมีอาหารเพื่อเรา พระองค์ท่านจึงหายตัวจากสถานที่เข้านิโรธสมาบัติ ไปปรากฏตัวอยู่หน้ากระท่อมของชายทุคตะผู้นั้น

แต่ว่าพญามารต้องการที่จะทดสอบอุปนิสัยของพระโพธิสัตว์ว่า เป็นผู้ที่มั่นคงแกล้วกล้าต่อทานขนาดไหน ? เมื่อพระโพธิสัตว์เห็นพระปัจเจกพุทธเจ้ามายืนอยู่หน้ากระท่อมก็เข้าใจทันทีว่า "พระคุณเจ้าท่านนี้ต้องการภิกษาหาร" เป็นบุญอันใหญ่ของเราแล้ว ก่อนหน้านี้ เราไม่มีอาหาร แต่ได้พบสมณะ ไม่สามารถที่จะให้ทานได้ หรือว่ามีอาหารแต่ก็ไม่พบกับสมณะ ไม่สามารถที่จะให้ทานได้