[เถรี]

คราวนี้พวกเราทั้งหลายถ้าหากว่าสิ่งหนึ่งประการใดเป็นของที่เราไม่ชอบใจเกิดขึ้น เราก็จะไปผลักไส แต่ถ้าสิ่งใดที่เราชอบใจ เราก็จะไปยึดเกาะ ไขว่คว้ามาเป็นของเรา ดังนั้น..สิ่งที่ไม่ดีไม่งามต่าง ๆ จึงเป็นสิ่งที่ตัดละได้ง่ายกว่า เพราะว่าเราไม่ชอบอยู่แล้ว

พระพุทธเจ้าจึงสอนให้เราพิจารณาทุกข์ เมื่อเห็นความทุกข์ชัดเจน แล้วไม่อยากได้ เราจะได้ผลักไสออกไป ถ้าให้พิจารณาความสุข พวกเราไม่มีใครรอดสักคน ติดอยู่แค่นั้นกันหมด แต่ขนาดให้พิจารณาความทุกข์ ส่วนมากก็ยังปัญญาไม่ถึง ในเมื่อปัญญาไม่ถึง เห็นไม่ชัดเจน จิตใจยอมรับไม่ได้ ปล่อยวางไม่ลง การเข้าถึงมรรคถึงผลที่ควรมีจึงไม่มี..!

ดังที่วันก่อนกระผม/อาตมภาพบอกว่า นิพพิทาญาณเป็นของดีมาก ความเบื่อหน่ายนี้เราควรที่จะรักษาไว้ให้อยู่กับเราให้นานที่สุด เพราะว่าถ้าไม่เบื่อ เราก็ไม่เข็ด ถ้าไม่เข็ด เราก็ไม่ต้องการไปจากร่างกายนี้ ไม่ต้องการไปจากโลกนี้ ดังนั้น..สิ่งหนึ่งประการใดที่เราเห็นว่าไม่ดี แต่ถ้าหากว่าเราเข้าถึงอย่างแท้จริง เราจะเห็นว่าเป็นสิ่งที่ดีเลิศชนิดที่หาที่ไหนก็หาไม่ได้

พระพุทธเจ้าของเราเป็นพระพุทธเจ้าประเภทปัญญาธิกะ ตรัสรู้เร็วที่สุด ยังใช้เวลาถึง ๔ อสงไขยกับแสนมหากัป หนึ่งมหากัปนี่ไม่รู้เกิดกี่ร้อยกี่พันล้านครั้ง..! ในเมื่อเกิดนานขนาดนั้น ใช้ทรัพยากรชาติหนึ่ง ตีเสียว่าหนึ่งล้านบาทต่อหนึ่งคน ก็จะเป็นตัวเลขอัศจรรย์ที่อ่านไม่ออกเลยว่ามูลค่าสูงเท่าไร แล้วพระองค์ถึงได้เห็นทุกข์

พวกเราเองเห็นทุกข์ชัดเจน แทนที่จะรีบไขว่คว้าไว้ ว่านี่เป็นของที่มีค่าที่สุด เวียนว่ายตายเกิดสิ้นงบประมาณไปไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไรกว่าที่จะได้เห็น เรากลับไปผลักไส ไม่ต้องการทุกข์ การที่เราไม่ต้องการทุกข์เป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่เราดันไปต้องการสุขแทน ก็เลยกลายเป็นผลักของดีออกไป แล้วไปคว้าของไม่ดีเข้ามา เพราะว่าเป็นมิจฉาทิฏฐิ เห็นสิ่งที่ดีว่าไม่ดี เห็นสิ่งที่ไม่ดีว่าดี

จึงฝากไว้เป็นข้อคิดสำหรับพวกเราทุกคนว่า ทุกข์เป็นของดีที่สุด มีคุณค่ามหาศาลที่สุด ปรากฏขึ้นในชีวิตใครมีคุณค่ายิ่งกว่าถูกรางวัลที่ ๑ เสียอีก อย่าปล่อยโอกาสในการพิจารณาให้เห็นจริง แล้วถอนจิตจากการยึดเกาะร่างกายที่เต็มไปด้วยความทุกข์เช่นนี้ การยึดเกาะโลกที่เต็มไปด้วยความทุกข์เช่นนี้ ละทิ้งความปรารถนาในการเกิดมาทุกข์แบบนี้ แล้วท่านทั้งหลายจะมีโอกาสหลุดพ้นจากกองทุกข์ไปสู่พระนิพพานได้

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอาทิตย์ที่ ๓๐ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)