[เถรี]

แล้วพวกเรายังได้ของแถมอีกแห่งหนึ่ง ก็คือศาลาประกาศอิสรภาพ ซึ่งทางด้านประเทศศรีลังกาได้ประกาศอิสรภาพจากประเทศอังกฤษ เข้าไปชมประวัติต่าง ๆ ที่ได้สลักเอาไว้โดยรอบ คุณเอทำหน้าที่มัคคุเทศก์อย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย แล้วก็เข้าไปยังที่สุดท้ายซึ่งกระผม/อาตมภาพสะดุ้ง เพราะว่าเข้าภัตตาคารกันตอนเย็นย่ำค่ำคืนแล้ว..!

เนื่องเพราะว่าทุกคนใช้พลังงานไปมาก จนกระทั่งต้องเข้าไปกินข้าวปลาอาหารกัน กระผม/อาตมภาพเองฉันน้ำอัดลมไป ๑ ขวด แล้วออกมานั่งส่งงานให้กับทางเมืองไทย เพื่อให้บรรดาท่านที่ติดตาม สามารถที่จะเข้าไปชมให้ได้ทันเหตุการณ์ แม้ว่าจะล่าช้าไปเป็นชั่วโมงสองชั่วโมงก็คงจะไม่ว่ากัน

เมื่ออิ่มหนำสำราญกันดีแล้ว ทางคุณอสังคะก็พาพวกเราขึ้นทางด่วน มุ่งตรงไปยังสนามบินนานาชาติบันดรานายะเก แต่ปรากฏว่าแถวในการเช็คอินนั้นยาวเหยียดสุด ๆ โดยเฉพาะแม้ว่าจะเปิดถึง ๖ ช่องแล้ว พวกเราก็ยังต้องรอแล้วรออีก จนกระทั่งเขาเปิดช่องใหม่ขึ้นมา พวกเราถึงได้เข้าไปได้เร็วขึ้น แล้วก็มาขำตรงที่ว่าฝากกระเป๋า ๕ ใบ น้ำหนักแค่ ๓๕ กิโลกรม เจ้าหน้าที่หญิงถามว่ามีอะไรจะฝากเพิ่มไหม เพราะว่าน้ำหนักน้อยจนเกินไป เป็นเรื่องที่ตลกแล้วหัวเราะไม่ออก

จากนั้นพวกเราก็ผ่านด่านเอ็กซเรย์ต่าง ๆ เข้าไปทางด้านใน จนถึง ตม.ศรีลังกา ซึ่งใช้เวลาครึ่งนาทีก็ประทับตราหนังสือเดินทางให้กระผม/อาตมภาพออกจากประเทศได้ ต้องขอชมการทำงานของ ตม.ศรีลังกาเป็นอย่างยิ่ง พวกเรารอเวลาขึ้นเครื่อง ก็คือ ๕ ทุ่มของศรีลังกา แต่ไม่ทราบว่าทางสายการบินนึกอย่างไร จึงเรียกขึ้นเครื่องตั้งแต่ ๔ ทุ่มครึ่ง แต่พวกเราก็ถือว่าเร็วดีกว่าช้า

เมื่อขึ้นไปเสร็จสรรพเรียบร้อย กระผม/อาตมภาพก็นอนสลบไสล เพราะว่าตลอดระยะเวลานั้น ก็มักจะต้องรอถ่ายรูป แล้วก็รอบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุน จึงไม่ได้พักผ่อนกับใคร ส่วนจะไปถึงเมืองไทยเวลาไหน ก็แล้วแต่เวรแต่กรรม..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๑๘ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)