[เถรี]

นอกจากดูสถานที่พร้อมกับฟังประวัติแล้ว พวกเรายังไปชมอุโบสถเก่า ซึ่งปัจจุบันนี้สิ่งเก่าที่เหลือนั้นมีอยู่แค่อย่างเดียวก็คือเสมาในสมัยอยุธยา ส่วนอุโบสถนั้นหมดสภาพ เขาสร้างใหม่แล้ว และก็มีพระเถระและญาติโยมจากเมืองไทยช่วยกันสร้างพระประธานเป็นรูปพระพุทธชินราชจำลองเอาไว้

อีกส่วนหนึ่งที่พวกเราให้ความสนใจมากเป็นมณฑปเก่า ทางด้านนอกนั้นมีลวดลายปูนปั้นและเขียนสีสวยงามมาก ทางด้านในมีพระพุทธรูปพร้อมกับพระบรมสารีริกธาตุ ซึ่งทางด้านมัคคนายกของวัดเมตตาเปิดให้พวกเราเข้าไปกราบได้ถึงด้านใน แต่ต้องระมัดระวังว่า ตอนถ่ายรูปอย่าให้หันหลังให้กับองค์พระประธานอีก

เมื่อเสร็จสรรพจากตรงนั้น พวกเราก็วิ่งต่อไปยังวัดมัลลวัตตะ ซึ่งเป็นวัดฝ่ายคามวาสี ก็คือดูแลพระฝ่ายที่ศึกษาปริยัติธรรม แต่ปรากฏว่าคำว่า มัลลวัตตะ นั้นแปลว่า สวนดอกไม้ หรือที่เราเรียกว่าบุปผาราม แล้วคุณเอ (ฉัตตริน เพียรธรรม) ก็ไม่ได้อธิบายเพิ่มเติม ทำให้คุณอสังคะจึงพาพวกเราไปยังสวนสาธารณะแทน..!

จนกระทั่งเห็นว่าไกลเกินเหตุแล้ว คุณเอถึงได้ท้วงขึ้นมา พลขับของเรารีบขอโทษขอโพยแล้วพาย้อนกลับ แต่ว่าเวลานี้เป็นเวลาที่รถติดมาก แล้วเรานัดเจ้าหน้าที่ทางด้านวัดมัลลิกาวะ หรือว่าวัดพระบรมธาตุเขี้ยวแก้วเอาไว้ตอน ๙ โมง กลัวว่าจะไม่ทันเวลา จึงตรงไปยังวัดมัลลิกาวะก่อน เมื่อไปถึงก็ได้ช่วยกันซื้อเครื่องบูชาตั้งแต่ทางด้านนอกเข้าไป ส่วนทางด้านในนั้น เจ้าหน้าที่พาไปซื้อตั๋วเข้าวัด ซึ่งมีเครื่องอัตโนมัติจำหน่ายตั๋วเรียงรายกันอยู่เป็นจำนวนมาก

ที่น่ายินดีเป็นอย่างยิ่งก็คือคนไทยของเราได้รับสิทธิพิเศษ ค่าเข้าชมจะถูกกว่าชาติอื่น ๆ เขา เนื่องเพราะว่าศรีลังกานั้นถือว่าพระพุทธศาสนาของเขาสามารถสืบทอดมาถึงปัจจุบันได้ ก็เพราะได้รับเมตตาจากชาวไทย โดยเฉพาะพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ ได้ส่งพระอุบาลีเถระไปสืบพระศาสนาให้

พวกเราเดินผ่านประตูเข้าไปชั้นแล้วชั้นเล่า ระยะทางค่อนข้างไกลทีเดียว แต่เป็นที่น่าเสียดายว่าภายในนั้นห้ามถ่ายรูปอย่างหนึ่ง อีกอย่างหนึ่งก็คือมือของพวกเราถือเครื่องบูชาที่เป็นดอกบัวหลายต่อหลายดอก คลี่กลีบเอาไว้อย่างสวยงามซ้อนกัน แล้วถ้าถือมือเดียวก็ไม่ถนัด จึงไม่มีโอกาสที่จะถ่ายรูป จนกระทั่งเจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นโยมวัด แต่งชุดขาวพาลัดเข้าไปทางด้านประตูข้าง