[เถรี]

เรื่องพวกนี้ ท่านทั้งหลายต้องเข้าใจว่า องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสเตือนพระภิกษุสามเณรทั้งหลายว่า ให้ทำตัวเหมือนกับแมลงผึ้ง ก็คือเมื่อนำน้ำหวานและเกสรดอกไม้ไป ก็ไม่ทำให้ดอกไม้นั้นต้องชอกช้ำ ซึ่งกระผม/อาตมภาพนั้น เห็นญาติโยมหลายต่อหลายคนที่ปวารณากับพระภิกษุรูปนั้นรูปนี้เอาไว้ แล้วภายหลังก็ต้องไปขอถอนการปวารณา เพราะว่าท่านขอสิ่งนั้นสิ่งนี้พร่ำเพรื่อมาก จนกระทั่งกลายเป็นการรบกวนญาติโยมมากจนเกินไป

กระผม/อาตมภาพเองนั้น แม้ว่าจะมีญาติโยมปวารณาเอาไว้ถึง ๓๐ กว่าราย แต่ละรายนั้น ถ้าหากว่าเอ่ยชื่อเอ่ยนามสกุลมา จะต้องมีคนรู้จักเป็นจำนวนมาก แต่ว่ากระผม/อาตมภาพก็ไม่เคยรบกวนด้วยการร้องขอใด ๆ เลย

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่า พระภิกษุของเรานั้น เมื่อมีอาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย ยารักษาโรค พอแก่การแล้ว การที่จะรบกวนญาติโยมด้วยเรื่องอื่นก็ไม่มี ยกเว้นกองบุญการกุศลใด ๆ ที่ตั้งใจจะทำ ก็จะมีเจตนาที่ชัดเจน ประกาศให้ญาติโยมทั้งหลายร่วมบุญได้ ถ้าหากว่าได้ปัจจัย หรือว่าวัสดุเงินทองครบถ้วนแล้ว ก็จะปิดการร่วมบุญไปทันที

เรื่องพวกนี้กระผม/อาตมภาพนั้นระมัดระวังเป็นอย่างสูง จะเห็นได้ว่า กระผม/อาตมภาพนั้นแทบจะไม่มีการไปรบกวนใครเป็นการส่วนตัว จะไม่ให้สิทธิพิเศษแก่ผู้ใดผู้หนึ่งเลย แม้ว่าท่านทั้งหลายเหล่านั้นจะยิ่งใหญ่ร่ำรวยก็ตาม แม้กระทั่งทุกวันนี้ เพื่อนพระสังฆาธิการหลายรูป ก็ยังเคยปรารภว่า "อาจารย์เล็ก..ช่วยแนะนำลูกศิษย์รวย ๆ ให้ผมสักสองสามคนสิ ผมจะได้ทำงานได้สะดวกขึ้น"

กระผม/อาตมภาพบอกกับทุกท่านว่า "กระผมเองไม่เคยรบกวนใครเลย นอกจากญาติโยมมาทำบุญกันเองตามศรัทธา โดยเฉพาะถ้าหากว่าเป็นรายย่อย ๆ มาในลักษณะ ๕ บาท ๑๐ บาท ๒๐ บาท ๕๐ บาท ๑๐๐ บาทนี่จะดีใจมาก เพราะว่างานใดงานหนึ่งถ้าต้องการงบประมาณมาก แล้วท่านทั้งหลายช่วยกันทำในลักษณะแบบนี้ แปลว่ามีบุคคลที่ได้ร่วมบุญกันเป็นจำนวนมาก"

แต่ถ้าหากว่าเราบอกบุญกับบุคคลที่มีฐานะดี บางทีท่านก็ทำบุญคนเดียว คนอื่นไม่มีโอกาสที่จะได้ร่วมบุญด้วย กระผม/อาตมภาพจึงโดนผู้ปวารณาต่อว่าอยู่เสมอว่า "ถึงเวลาคนโน้นก็ทำบุญ คนนี้ก็ทำบุญ แล้วเมื่อไรกระผมจะได้ทำบ้าง ?" จนต้องบอกไปว่า "ในส่วนที่เหลือจากคนอื่นก็เป็นของคุณทั้งหมด เนื่องเพราะว่าที่เขาทำบุญมา อย่างไรเสียก็ไม่พออยู่แล้ว"