[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๑๒ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๖ เมื่อครู่ตอนทำวัตรเย็นรอบแรกที่กระผม/อาตมภาพต้องดุไป ก็เพราะว่าพวกเรามักจะผิดแล้วผิดอีกอยู่ที่เดียว คนเราถ้าตั้งใจแก้ไข ผิดอะไรต้องระมัดระวังตรงนั้น ไม่ใช่เผลอเมื่อไรก็ผิดอีก โดยเฉพาะถ้าทำซ้ำ ๆ กันแล้ว ต่อไปก็จะความเคยชินในทางที่ผิด

ถ้าเติบโตต่อไปในภายภาคหน้า มีลูกศิษย์ลูกหา เขาก็จะคิดว่าครูบาอาจารย์ถูก แล้วก็จะตามไปแบบผิด ๆ นานไป ผิดก็จะกลายเป็นถูก อย่างในปัจจุบันนี้แทบจะหาวัดที่สวด "อัญชะลิกะระณีโย" ไม่ได้ เพราะว่าผิดเป็น "อัญชลี" มาตลอด บางท่านพอพวกเราสวด ก็คิดว่าที่พวกเราสวดนั้นผิด ถึงขนาดต้องไปเปิดพระไตรปิฎกภาษาบาลีดู ถึงได้ยอมรับว่าที่พวกเราสวดนั้นถูก

การเป็นนักปฏิบัติธรรมที่ดีต้องมีการปรับปรุงแก้ไขตนเองอยู่เสมอ โดยเฉพาะพยายามทำวันนี้ให้ดีกว่าเมื่อวานให้ได้ สิ่งที่เราทำ บางคนอาจจะเห็นว่าซ้ำ ๆ ซาก ๆ กันอยู่ทุกวัน แต่ว่าเราสามารถทำวันนี้ให้ดีกว่าเมื่อวานได้หรือไม่ ? วันนี้เรามาทำวัตรเช้าได้ทัน หรือว่าเรายังคงเหมือนเดิม ก็คือมาเอาตอนที่จะจบแล้ว

เรื่องแค่นี้เป็นการวัดกำลังใจในการปฏิบัติได้ดีที่สุด ถ้าหากว่ากิจการงานของพระภิกษุสามเณร แค่ในเรื่องของการสวดมนต์ ทำวัตร บิณฑบาต กรรมฐาน กำลังใจของเราไม่ได้จดจ่ออยู่ ก็อย่าหวังความก้าวหน้าในพระศาสนานี้เลย เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

กิจการงานที่เราจะต้องทำ ความจริงมีไม่มากเลย แต่ว่าพวกเราก็จะมักจะทำไม่ได้ดี หรือจะใช้คำว่า "ไม่ได้เรื่อง" ก็ได้..! แค่มาทำวัตรเช้าก่อนเสียงตามสายดังยังทำไม่ได้ แล้วจะไปทำมาหากินอะไร ? เพราะว่าในเรื่องของการหลับ ถือว่าเป็นส่วนของอวิชชา สภาพจิตไม่อาจที่จะตื่นรู้ได้ แล้วสมัยนี้เครื่องไม้เครื่องมือที่จะช่วยในการปลุกพวกเรามีมากมาย ถ้าเครื่องมือยังช่วยไม่ได้ แล้วใครจะมาช่วยเรา ?

ในสมัยแรก ๆ กระผม/อาตมภาพตั้งใจว่าจะต้องตื่นตี ๓ ทุกคืน เพื่อที่จะเจริญพระกรรมฐาน เมื่อบังคับตัวเองให้ตื่นไม่ได้ก็ต้องใช้นาฬิกาปลุก และใช้นาฬิกาปลุกถึง ๓ เรือน วางไว้เรือนละมุมห้อง คือจะไม่วางไว้ใกล้ที่นอน เพราะว่าถ้าวางไว้ใกล้ที่นอน เอื้อมมือถึง แตะทีเดียว เสียงเงียบ เราก็จะหลับต่อ แต่พอนาฬิกาปลุกดัง เราต้องคลานไปถึงมุมห้อง อย่างไรเสียก็ต้องตาสว่าง ถ้าหากว่าปิดแล้วนอนต่อ ก็ยังมีอีก ๒ เครื่องรอดังต่อไปอีก ๓ นาทีข้างหน้า ถ้าคลานไปปิดถึง ๓ เครื่องแล้วนอนต่อ ก็สมควรตายได้แล้ว..!