[เถรี]

ท่านทั้งหลายซึ่งประสบภาวะที่ปฏิบัติธรรมมาเป็นปี หลายปี หรือว่าหลายสิบปี แต่เอาดีไม่ได้เสียที ต้องรู้จักพินิจพิจารณาในตรงนี้ด้วย ว่าตัวเราเองทำแล้วเอาไปถวายกิเลสจนหมดหรือเปล่า ? อย่างเช่นว่านั่งภาวนาครึ่งชั่วโมง แต่ไปเขี่ยไลน์ไปส่องเฟซฯ เสียสองชั่วโมง แล้วจะเหลือกำลังที่ไหนมาสู้กิเลส ?

ดังนั้น..นักปฏิบัติที่หวังความดีจริง ๆ ในระยะแรก พึงปลีกตัวออกจากหมู่ ตัดการสื่อสารจากโลกภายนอกไปได้เลยยิ่งดี ตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติตน จนกระทั่งกำลังใจมั่นคงแล้ว ค่อยออกมาทดสอบ ชนกับกิเลสข้างนอก ถ้าหากว่าพังก็ปลีกตัวไปปฏิบัติใหม่ แล้วก็ออกมาทดสอบดูใหม่ จนกระทั่งเรามั่นคงพอที่จะไม่พังง่าย ๆ

หลังจากนั้นแล้วกำลังของท่านทั้งหลายก็จะเพียงพอจากด้านของสมถภาวนา ก็ให้ก้าวเข้าไปหาวิปัสสนาภาวนา พยายามพิจารณาให้เห็นว่าร่างกายนี้ไม่เที่ยงอย่างไร เป็นทุกข์อย่างไร ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเราอย่างไร จนกระทั่งเห็นชัดเจน สภาพจิตยอมรับ ก็จะเกิดความเบื่อหน่าย คลายกำหนัด หมดความปรารถนาในร่างกายนี้

เมื่อหมดความปรารถนาในร่างกายตัวเอง ก็หมดความปรารถนาในร่างกายคนอื่น หมดความปรารถนาที่อยากจะมาเกิดในโลกที่เต็มไปด้วยความทุกข์ยากเร่าร้อนแห่งนี้ ถ้าอย่างนั้น ท่านก็จะค่อย ๆ ถอนจิตของตนออกมาจากบ่วงกิเลส เข้าถึงมรรคถึงผล มากน้อยตามกำลังที่ตนเองกระทำมา

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๒๒ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)