[เถรี]

เมื่อไปถึงสถานที่นั้นแล้วก็ชอบใจตรงที่ว่า เป็นเกาะเล็ก ๆ มีน้ำไหลล้อมรอบ สถานที่ร่มรื่นน่าอยู่เป็นอันมาก แล้วทางด้านหัวหน้าเดิมได้ให้ลูกน้องไปทำกระต๊อบเล็ก ๆ เป็นกระต๊อบทำจากไม้ไผ่ มุงหลังคาด้วยหญ้าแฝก และทำห้องน้ำห้องส้วมเอาไว้ให้ ก็คือเป็นห้องอาบน้ำหนึ่งห้อง และห้องสำหรับถ่ายหนักเบาหนึ่งห้อง กระผม/อาตมภาพจึงย้ายไปอยู่ในสถานที่นั้น ตั้งแต่วันที่ ๑๔ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๓๖

หลังจากที่อยู่ได้ไม่นาน สถานที่นั้นก็ค่อย ๆ เจริญเติบโตขึ้นมา จากที่กระผม/อาตมภาพไม่ได้คิดจะก่อสร้างอะไรเลย แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว การบิณฑบาตก็ใช้วิธีเดินขึ้นไปรับบาตรจากหมู่บ้านของคนงาน ซึ่งต้องเดินขึ้นเขาไปประมาณ ๕ กิโลเมตรครึ่ง คำว่าเดินเขาขึ้นไปก็คือ เดินขึ้นเนินไปเรื่อย ๆ ตามถนนสายที่ตรงไปยังน้ำตกผาสวรรค์ ซึ่งตอนนั้นยังเป็นทางเดินเท้าอยู่ เมื่อเดินไปประมาณ ๕ กิโลเมตรครึ่ง ก็จะถึงหมู่บ้าน หรือบางท่านก็เรียกว่า "แคมป์คนงานของศูนย์จัดการต้นน้ำ" ซึ่งจะมีบรรดาพี่น้องมอญพม่าอาศัยอยู่ตรงนั้นให้บิณฑบาตได้

ครั้งแรกที่ขึ้นไปถึง ทุกคนดีใจจนน้ำตาไหล โดยเฉพาะตาลานหัวหน้าหมู่บ้าน บอกว่า "กระผมอยู่ตรงนี้มา ๑๙ ปีแล้ว เพิ่งจะมีพระมาโปรดวันนี้เอง" แล้วก็บอกให้ลูกบ้านของตนเองเตรียมหุงข้าวไว้ใส่บาตรทุกวัน ช่วงนั้นกระผม/อาตมภาพจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องฉันอาศัยแค่มื้อเดียว เนื่องเพราะว่าออกเดินบิณฑบาตตั้งแต่ประมาณ ๖ โมงเช้า กว่าที่จะกลับมาถึงยังสำนักสงฆ์เกาะพระฤๅษี ก็เกือบจะ ๑๐ โมงแล้ว

แต่แม้ว่าไม่คิดจะทำอะไรเลยก็ตาม อยู่ไปเพียงไม่กี่วัน พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ซึ่งท่านมรณภาพ และกระผม/อาตมภาพได้ร่วมกับพี่น้องจัดงานศพถวายท่าน จนกระทั่งส่งท่านขึ้นสู่มณฑปในวิหารแก้ว ๑๐๐ เมตรเรียบร้อยแล้ว ถึงได้ออกจากวัดท่าซุงมาอยู่ยังสถานที่แห่งนั้น

หลวงพ่อท่านมา แบบภาษาวัยรุ่นว่า "ตัวเป็น ๆ" เลย มาถึงก็บอกว่า "แกช่วยสร้างศาลาสักหลังหนึ่งสิ เวลาญาติโยมมาหาแกจะได้มีที่หลบแดดหลบฝนบ้าง" กระผม/อาตมภาพจึงกราบเรียนว่า "ถ้าญาติโยมมาหา ห้องน้ำห้องส้วมน่าจะสำคัญกว่าที่หลบแดดหลบฝนนะครับ" หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านจึงได้บอกว่า "ข้ากำลังจะบอกให้แกสร้างห้องน้ำห้องส้วมด้วย"