[เถรี]

แต่ในที่สุดก็มารวมพลบนเครื่องจนกระทั่งครบถ้วน โดยเฉพาะคุณนวลจันทร์และคุณเอ นำเอาแม็คโดนัลด์ทั้งปลาและไก่ ขึ้นมาถวายแล้วก็มอบให้กับทุกคนตามที่ได้ตั้งใจเอาไว้ ไม่ทราบเหมือนกันว่าอาหารกลางวันมื้อนี้หมดไปเท่าไร แต่ว่าพวกเราต้องกระมิดกระเมี้ยนกินกัน เพราะว่าผู้โดยสารอื่นเขาไม่มี ถ้าขืนไปกินแบบโจ่งแจ้ง อาจจะโดนไล่ลงหรือห้ามกิน โดนยึดอาหารไปเลยก็ได้..!

เมื่อเครื่องบินขึ้นจากสนามบินนานาชาติอินทิราคานธี มุ่งกลับคืนมาตุภูมิคือประเทศไทยของเรา ทุกคนก็รู้สึกโล่งใจ แต่ว่าบางคนไม่รู้สึกโล่งใจอย่างเดียว รู้สึกว่ากำลังใจที่ทรงตัวดีมากตลอดระยะเวลา ๗ วันที่ผ่านมา เนื่องจากไม่ทราบว่าจะเอาชีวิตไปทิ้งตอนไหน เมื่อรู้สึกปลอดภัย ปรากฏว่ากำลังใจคลายออกมา จากที่กำลังใจเป็นพรหม เป็นเทวดา ก็กลายเป็นหมาตามเดิม..! แล้วยังมีหน้ามาถามกระผม/อาตมภาพอีกว่า "หลวงพ่อรักษากำลังใจอย่างไร ถึงได้ไม่หวั่นไหวกับอะไรเลย ?" กระผม/อาตมภาพก็ได้แต่บอกว่า "แค่อย่าไปยึดอะไรก็หมดเรื่อง..!"

พวกเรานั่งเครื่องมาจนกระทั่งถึงเวลาทุ่มกว่าของเมืองไทย ก็ลงแตะพื้นสนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ เมื่อผ่านพิธีการตรวจคนเข้าเมืองแล้ว จึงได้มาเจอกันที่สายพาน ๑๔ หลังจากที่รอจนได้กระเป๋าครบถ้วน กระผม/อาตมภาพก็แยกจากคณะ ตรงเข้าสู่ที่พัก แม้ว่ามาถึงจะเป็นเวลา ๓ ทุ่มกว่า เกือบ ๔ ทุ่มแล้วก็ตาม ยังต้องรีบมาบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุน เพื่อส่งให้กับไอ้ตัวเล็กนำไปอัพลงยูทูบให้ญาติโยมทั้งหลายได้ฟังกันต่อไป

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๔ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)