[เถรี]

ตอนแรกก็ว่าจะให้เป็นเงินรูปี แต่พอดีล้วงดูแล้ว กระผม/อาตมภาพยังเหลือแบงค์ดอลล่าร์อเมริกันอยู่หลายใบ จึงมอบให้ลุงโจลเดนกับเพื่อนพลขับคนละ ๑๐ ดอลลาร์ แล้วก็ให้ด็อกเตอร์เทนซิน โซนัม ไกด์ผู้ไม่เอาไหนของเรา เนื่องเพราะว่ามัคคุเทศก์ท่านนี้จบปริญญาเอกมา ทำงานในลักษณะของการเป็นมัคคุเทศก์ท้องถิ่นแบบ "ไซด์ไลน์" ก็คือมีงานประจำเป็น "ไลฟ์โค้ช" คอยให้คำแนะนำแก่ผู้อื่นอยู่แล้ว

ดังนั้น..ไม่ว่าพวกเราจะพูด จะบอก จะกล่าวอะไรก็ตาม แกไม่ฟังทั้งสิ้น..! กระผม/อาตมภาพจึงให้ไปแค่ ๕ ดอลลาร์แค่นั้น ถ้าหากรู้ว่าคนจบ ป.๔ อย่างลุงโจลเดนกับตัวแกที่จบปริญญาเอก ได้ทิปไม่เท่ากัน แถมได้น้อยกว่าคนที่จบ ป.๔ เป็นเท่าตัว ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแกจะทำหน้าอย่างไร ?

พวกเราเข้าไปด่านตรวจด่านแรกเลย ก็คือด่านตรวจที่ดูเรื่องของพาสปอร์ตกับตั๋วเครื่องบินว่าชื่อตรงกันหรือไม่ แล้วกระผม/อาตมภาพก็โดนเหมือนเดิม ก็คือผู้ตรวจบอกว่าชื่อยาวมาก ครั้นเข้าไปทางด้านในแล้ว ต้องไปรวมพลกันก่อนเพื่อที่จะรอในการเฉลี่ยน้ำหนักกระเป๋า

เนื่องเพราะว่าทางเอ็น ซี ทัวร์ นั้น ขนเอาข้าวปลาอาหารไทยไปเยอะมาก เมื่อเฉลี่ยน้ำหนักกันแล้วก็ยังมีส่วนเกินอีก เนื่องจากว่าเมื่อคืนมีการออกไปช็อปปิ้งกัน จึงต้องเรียกบุคคลที่ตรวจตั๋วล่วงหน้าเข้าไปแล้วกลับออกมา เพื่อขอเฉลี่ยน้ำหนักกัน จนกระทั่งลงตัว เมื่อได้บัตรขึ้นเครื่องมาแล้ว พวกเราก็ต้องผ่านด่านตรวจเพื่อเข้าไปยังประตูขึ้นเครื่องอีกรอบ

กระผม/อาตมภาพเองอุตส่าห์ถอดข้าวของทุกชิ้นออกมาจนหมดแล้ว แต่ปรากฏว่าลืมไปว่าตนเองใส่รองเท้าหุ้มข้ออยู่ เจ้าหน้าที่ไล่ให้ออกไปถอดรองเท้าใส่ถาด เพื่อเอาไปผ่านเครื่องเอ็กซเรย์ด้วย..! ทำให้ต้องมาต่อท้ายแถวเขาอีก จึงเสียเวลาไปนานมาก เมื่อเดินผ่านเข้าไป ปรากฏว่าไม่มีเสียงดังตรงเครื่องเอ็กซเรย์รูปประตู แต่ว่าเครื่องเอ็กซเรย์มือถือในมือของเจ้าหน้าที่นั้น เมื่อกวาดผ่านทีไรก็ดังทุกครั้ง จนกระทั่งกระผม/อาตมภาพต้องเปิดผ้าเปิดผ่อนให้ดูแทบทุกชิ้นว่า "ไม่มีอะไรจริง ๆ"

ท้ายที่สุดก็นึกขึ้นมาได้ว่ามีปลัดขิกสาลิกา ของหลวงพ่อขริก วัดสาวชะโงกอยู่ ๑ ตัว ถ้าหากว่าทุกท่านไม่รู้จักหลวงพ่อขริก วัดสาวชะโงก ก็ขอให้รู้ว่าหลวงพ่อเหลือ วัดสาวชะโงก เจ้าของปลัดขิกอันดับ ๑ ของเมืองไทยนั้น ก็คือลูกศิษย์ของหลวงพ่อขริก วัดสาวชะโงกเอง โดยเฉพาะชื่อของท่าน กลายเป็นสิ่งที่เขานำมาพูดถึงวัตถุมงคลของท่านว่า "ปลัดขิก"