[เถรี]

พวกเราวิ่งไปทางถนนสายลาดัก-พันกอง ซึ่งเป็นทางลูกรังสูง ๆ ต่ำ ๆ เขย่าจนกระทั่งกระดูกทุกชิ้นอยู่ที่ไหนก็รู้หมด ผ่านไปประมาณ ๔๕ นาที ปรากฏว่านาย Tsering Joldan ซึ่งเป็นพลขับนั้นได้จอดแล้วถอยหลังไปค่อนข้างจะไกล กระผม/อาตมภาพไม่อยากลงจากรถ แต่ว่าคุณลุงกระตือรือร้น ช่วยกวักมือเรียกจึงลงไป ปรากฏว่าเจอไอ้อ้วน (Himalayan Marmot) ซึ่งเป็นกระรอกดินชนิดหนึ่ง ออกมาโบกมือขออาหารอยู่ข้างทาง กระผม/อาตมภาพจึงนำเอาช็อกโกแลตและกล้วยตากแบ่งปันให้เจ้าอ้วนกิน ขณะที่ทุกคนรุมถ่ายทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหว

เมื่อนักท่องเที่ยวอื่น ๆ เห็น ต่างกันต่างก็หยุดรถลงมาออกันเต็มถนนไปหมด ดูกระผม/อาตมภาพเลี้ยงจนเจ้าอ้วน0นอิ่ม เมื่ออิ่มแล้ว ขออุ้มก็เล่นตัว วิ่งไปหาคนอื่นว่ายังมีอาหารอะไรให้อีกหรือไม่ กระผม/อาตมภาพจึงได้บ๊ายบาย ได้แต่อวยพรให้หากินได้อิ่มปากอิ่มท้อง แต่ว่านี่พ้นช่วงฤดูหนาวแล้ว ก็ไม่น่าจะยากลำบากนัก แล้วพวกเราก็ขึ้นรถมาสูดออกซิเจนจนกระทั่งในสายเลือดมีเกิน ๘๐ เปอร์เซ็นต์ จึงพร้อมเดินทางเขย่ากันต่อไป

ถนนสายที่พวกเราวิ่งไปนั้นเป็นถนนสายยุทธศาสตร์สำคัญ รัฐบาลอินเดียจึงส่งคนมาเร่งสร้าง แต่ว่าน่าสงสารที่ท่านทั้งหลายเหล่านี้ต้องมากางเต็นท์สู้ลมหนาว แต่ละคนทั้ง ๆ ที่ทำงานอยู่กลางแดดเปรี้ยง ๆ ก็ใส่ทั้งเสื้อกันหนาว เสื้อกันลม กางเกงหนาเตอะกันทุกคน แต่ว่าพวกเราก็ได้แต่อนุโมทนากับเขาทั้งหลาย แล้วก็วิ่งกันต่อไป

บางช่วงนั้นแม่น้ำทั้งสายกลายเป็นน้ำแข็ง ทำให้นักท่องเที่ยวคณะอื่นพากันลงไปเดินเล่นและถ่ายรูปเอาไว้ แต่กระผม/อาตมภาพนั้นไม่ได้ใส่ใจ เพราะว่าเร่งจะไปให้ถึงทะเลสาบพันกองให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ จนกระทั่งเวลาประมาณบ่าย ๓ โมงครึ่ง พวกเราก็มาวิ่งอยู่บนทะเลสาบขนาดใหญ่ แต่ว่าแห้งจนเหลือเพียงพื้นทรายเท่านั้น และทางรัฐบาลอินเดียยังเอาไว้เป็นที่ปักเสา เดินสายไฟฟ้าให้แก่บ้านเมืองต่าง ๆ ทางปลายทางอีกด้วย

เมื่อวิ่งไปจนกระทั่งเวลาประมาณบ่าย ๓ โมงครึ่ง ทะเลสาบสีฟ้าเทอร์ควอยซ์ก็ปรากฏแก่สายตา พวกเราวิ่งเลียบทะเลสาบไปไกลมาก เพราะว่าทะเลสาบพันกองนั้นมีความยาวนับร้อยกิโลเมตร สามารถแบ่งออกเป็นทะเลสาบ ๕ แห่งด้วยกัน แต่ว่าเมื่อถึงหน้าน้ำ ทุกแห่งก็จะเชื่อมเข้าหากัน และเรียกว่าทะเลสาบพันกองเหมือนกัน