[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๑ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ กระผม/อาตมภาพบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนนี้ ที่โรงแรม Pangong Sarai แคว้นลาดัก ประเทศอินเดีย ซึ่งเขาให้พวกเราพักในกระโจมแบบมองโกล ที่เรียกว่า "เกอร์" อากาศตอนนี้ลบ ๒ องศาเซลเซียส แต่ว่าเจ้าแม่นภิสราเทวีและบรรดาเจ้าที่เจ้าทางทั้งหลาย ต่างก็รับปากไว้แล้วว่าจะหอบความชื้นมาให้มาก ๆ อากาศจะได้ไม่หนาวอย่างที่พยากรณ์เอาไว้

สำหรับวันนี้ กระผม/อาตมภาพตื่นขึ้นมาที่โรงแรม Trikaya Hotel ตั้งแต่เช้ามืดเช่นเดิม รู้สึกอุ่นสบายมาก แม้แต่ผ้าห่มหรือว่าเตียงของทางโรงแรมก็แทบจะไม่ได้ใช้ อาศัยผ้าห่มต่างหากที่เขาให้มา ๑ ผืน กับฮีตเตอร์เครื่องหนึ่งที่เปิดเอาไว้ ก็นอนหลับสบาย ไร้กังวล

เมื่อได้เวลาก็จัดการล้างหน้า แต่งตัว แล้วลงไปช่วยกันนั่งกดดันที่ห้องอาหารของโรงแรม เพราะว่าโดยปกติแล้ว ทางด้านโรงแรม Trikaya Hotel แห่งนี้ เขาจะเปิดให้รับประทานอาหารเช้าตอน ๘ โมง เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าช่วงเช้าอากาศหนาวจัดมาก ทำให้ต้องรอจนกระทั่งมีแสงแดดขึ้นก่อน คนที่นี่ถึงจะได้ขยับขยาย ทำมาหากินกันตามปกติ

แต่เนื่องจากว่าพวกเราต้องเดินทางไกลถึง ๒๒๕ กิโลเมตร เพื่อไปยังทะเลสาบพันกอง ซึ่ง ๒๒๕ กิโลเมตรนี้ ถ้าหากว่าเป็นถนนบ้านเราก็วิ่งถึงภายใน ๒ ชั่วโมงเท่านั้น แต่ว่าที่นี่เขาจำกัดความเร็วอยู่ที่ ๔๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมง แล้วด้วยความที่ถนนไม่ดี หลายต่อหลายตอนก็เป็นถนนลูกรัง กระโดกกระเดก เขย่าจนกระดูกกระเดี้ยวมีกี่ชิ้นแทบจะหลุดออกมาหมด ทำให้เป็นการจำกัดความเร็วไปโดยอัตโนมัติ ถึงได้ต้องใช้เวลาประมาณ ๖ ชั่วโมง

พวกเราวิ่งกลับมาในตัวเมืองลาดัก แวะร้านขายยาเพื่อหาซื้อออกซิเจนกระป๋องสำหรับผู้ที่แพ้ที่สูง แต่กระผม/อาตมภาพบอกว่าให้ซื้อทุกคน เขามีอยู่ ๒ ขนาด คือขนาดที่กดได้ ๑๕๐ ครั้ง ราคาประมาณ ๕๕๐ รูปี แบบที่กดได้ ๒๕๐ ครั้ง ราคาประมาณ ๗๐๐ รูปี ซึ่งลูกปุ๊ก (นางสาวสุมาลี ตีรเลิศพานิช) นั้น ค่อนข้างจะประมาท บอกว่า "เอาขวดเล็กก็พอ" แถมยังไปต่อราคาเขาอีก

กระผม/อาตมภาพบอกว่า "อย่าได้ประมาท ถ้าหากว่าอยู่ในสถานที่จำเป็นแล้ว ออกซิเจนทุกช็อตที่เราพ่นใส่ตนเองนั้น สามารถพาให้เรารอดชีวิตไปได้ เรื่องแบบนี้อย่าได้เอาชีวิตตัวเองไปต่อรองกับเงินแค่ไม่กี่สตางค์..!"