[เถรี]

เมื่อเข้าไปข้างในแล้ว ปรากฏว่าเหลือเวลาแค่ ๘ นาทีก็จะเรียกขึ้นเครื่อง เมื่อไปถึงประตูขึ้นเครื่อง เจอแต่พี่น้องอิสลามเป็นร้อยเป็นพัน ซึ่งในส่วนของแคว้นจัมมู - แคชเมียร์นั้น ประชากรส่วนใหญ่นับถือศาสนาอิสลาม จึงไม่น่าแปลกว่าท่านทั้งหลายเหล่านี้จะเดินทางไปกลับด้วยเครื่องบินกันเป็นปกติ แต่โชคดีเหลือเกินว่าเครื่องบินของเรามีการเสียเวลาไป ๓๐ นาที ท่านที่มัวแต่ช้าอยู่ เพราะว่าโดนตรวจเข้มงวดเป็นอย่างยิ่ง จึงสามารถมาขึ้นเครื่องบินได้ทัน..!

ครั้นขึ้นเครื่องได้แล้ว กระผม/อาตมภาพก็หมดสภาพ นั่งภาวนาส่งใจเกาะพระนิพพาน อุทิศส่วนกุศลให้แก่เจ้าที่ทั้งหลาย ที่ดูแลตลอดตั้งแต่ต้นทางยันปลายทาง แล้วก็หลับยาวไปจนกระทั่งเครื่องลงที่สนามบินศรีนครา ซึ่งใช้ระยะเวลาบินจากสนามบินนานาชาติอินทิราคานธี ประมาณชั่วโมงครึ่ง ระยะทางก็ประมาณกรุงเทพฯ - หาดใหญ่เท่านั้น

เมื่อลงมากแล้วก็ตรงไปรับกระเป๋าที่สายพานที่ ๒ ซึ่งเจ้าหน้าที่พูดภาษาอังกฤษสำเนียงแขกเร็วมาก ทำให้ได้ยินแต่คำว่า "Two" เท่านั้น เมื่อได้กระเป๋ามาเรียบร้อย พวกเราก็ต้องออกมากรอกหนังสือขออนุญาตเข้าเมือง ซึ่งในเรื่องของหนังสืออนุญาตนั้น ความจริงแล้วถ้าหากว่ามีมาให้เราก่อน แล้วกรอกข้อความทั้งหลายทั้งปวงให้เสร็จเรียบร้อย ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

แต่ว่าพวกเราเสียเวลาไปนานมาก ๆ เพราะว่าบรรดาพวกเราทั้งหลาย ส่วนหนึ่งนั้นก็เดาไม่ออกว่าสิ่งที่เขาต้องการให้เราตอบคืออะไร เหตุเพราะว่าเป็นศัพท์เฉพาะ ไม่ใช่ภาษาอังกฤษทั่วไป จึงต้องมีการ "ลอกการบ้าน" ส่งครู..!

ส่วนกระผม/อาตมภาพนั้น โชคดีเป็นอย่างยิ่ง เพราะว่ากรอกหนังสือยังไม่ทันจะครบ เหลืออีก ๔ ข้อ เจ้าหน้าที่ท่านคงรำคาญ ดึงไปพร้อมกับชี้ให้ดูว่า ตรงนี้ก็คือหมายเลขหนังสือเดินทาง เมื่อมองดูว่าตรงกันเสร็จ ก็ขีดอนุญาตให้ออกไปได้เลย พวกเรามารอจนกว่าจะครบคณะก็เป็นชั่วโมง แล้วขณะเดียวกัน ฝนก็ได้ตกลงมา ทำให้อากาศเย็นลดฮวบ ๆ ลงมา อยู่ในระดับ ๑๑ - ๑๒ องศาเซลเซียส กระผม/อาตมภาพได้แต่นึกขอบคุณเจ้าแม่นภิสราเทวีที่ให้แต่งตัวเต็มยศมา หาไม่แล้ว อากาศแบบนี้ มีหวังมาลาเรียเรื้อรังที่เป็นอยู่ได้กำเริบอย่างแน่นอน..!