[เถรี]

แรก ๆ ก็ต้องต่อสู้กันหนักมาก เพราะว่าเราเคยชินกับความฟุ้งซ่าน จะให้ใจสงบนั้นเป็นเรื่องยาก ยิ่งอยากจะให้สงบเท่าไรก็ยิ่งฟุ้งซ่านเท่านั้น..! ให้ทุกคนวางกำลังใจสบาย ๆ ว่า "เรามีหน้าที่ภาวนา จะสงบหรือไม่สงบ จะได้หรือไม่ได้ก็ช่างมัน" พยายามทำให้ต่อเนื่องกันอย่างน้อยสัก ๒ เดือน กำลังสมาธิของทุกท่านจะสูงขึ้นมาก

เมื่อกำลังสมาธิสูงขึ้น สิ่งแรกที่จะได้เลยก็คือสติ สติของเราจะมั่นคงขึ้น เมื่อมีสติ เราจะแก้ไขปัญหาในเรื่องงานได้ดีขึ้นมาก เพราะว่าส่วนใหญ่แล้วพอมีปัญหาในการทำงานเข้ามา เราก็เอาหลาย ๆ ปัญหามายำใหญ่รวมกัน จนบางทีก็รู้สึกว่าหนักมาก ทำให้แก้ไขปัญหานั้นไม่ได้ แต่ทันทีที่ท่านมีสติ จะทำให้เกิดปัญญา รู้จักแยกแยะความก่อนหลังเร็วช้า และความสำคัญของปัญหา ปัญหาไหนมาก่อนแก้ไขก่อน ปัญหาไหนสำคัญกว่าแก้ไขปัญหานั้นก่อน ถ้าจัดระดับความก่อนหลังเร็วช้า และความสำคัญของปัญหาได้ เราจะเหลือปัญหาอยู่ข้างหน้าแค่ปัญหาเดียว และไม่หนักจนเกินกำลังอีก

นอกจากนั้น สมาธิยังทำให้เราสามารถยืดระยะในการทำงานได้นานขึ้น ประมาณว่าทุ่มเทกับงานตรงหน้าชนิดที่ไม่สำเร็จไม่เลิก ถ้าทำถึงระดับนี้ได้ ซึ่งจะเรียกว่าชั้นอนุบาลก็ได้ ท่านทั้งหลายก็จะเป็นนิสิตพันธุ์ใหม่ที่มีสมรรถนะสูง แต่เป็นแค่ผิว ๆ ของพระพุทธศาสนาเท่านั้น..!

แต่ยังดีว่ามีการคิดทำโครงการนี้ขึ้นมา เพราะว่าอย่างน้อยท่านทั้งหลายก็จะได้เห็นประโยชน์ว่า พระพุทธศาสนาสามารถปรับเปลี่ยนท่านได้ เพียงแต่ว่าจะบอกว่าเป็นคนพันธุ์ใหม่ก็ไม่ใช่ เพราะว่าเรื่องทั้งหลายเหล่านี้มีมาก่อนพระพุทธศาสนาหลายพันปี แม้แต่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ศึกษาจากศาสดาลัทธิต่าง ๆ แล้วนำมาสรุปรวมเป็นสมถกรรมฐานทั้ง ๔๐ กอง

เพียงแต่ว่าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเรานั้น พระองค์ท่านมีปัญญามาก แม้จะปฏิบัติถึงที่สุดของสมาธิ ก็คืออรูปฌานที่ ๔ หรือที่เรียกว่าสมาบัติที่ ๘ พระองค์ท่านก็ยังเห็นว่านี่เป็นแค่การใช้กำลังใจข่มกิเลสเท่านั้น ต้องอาศัยกำลังสมาธิกดเอาไว้ เผลอหลุดเมื่อไรกิเลสตีเราตายอีก พระองค์ท่านจึงค้นคว้าต่อไป จนกระทั่งพบอริยสัจ ๔ ที่เป็นเพชรยอดมงกุฎ ซึ่งศาสนาอื่นหาไม่เจอ หาไม่พบ