[เถรี]

แต่ไม่แน่ใจว่าอายุของกระผม/อาตมภาพที่มีอยู่ ตลอดจนกระทั่งความว่างที่มีน้อย จะทำให้สามารถไปประเทศจีนได้สักปีละครั้งสองครั้งหรือไม่ ? ถ้าหากว่าไปได้ก็คงจะเขียนจบก่อนที่จะถึงแก่ชีวิต แต่ถ้าหากว่าไปไม่ได้ ท่านใดที่รู้เรื่องนี้แล้ว ก็โปรดอาสาดำเนินการต่อไปด้วย พยายามประกอบเกล็ดพญามังกรให้ครบถ้วนสมบูรณ์ เพื่อที่ท่านทั้งหลายจะได้อ่านเรื่องราวเหล่านั้นได้ครบถ้วน กลายเป็น "ไกด์บุ๊ค" สำหรับบุคคลที่เดินทางตามไปทีหลัง แม้ว่าสภาพสังคม ตลอดจนกระทั่งเศรษฐกิจการเมืองต่าง ๆ อาจจะมีการเปลี่ยนแปลงไปตามระยะเวลา แต่ว่าสถานที่ต่าง ๆ ก็คงจะไม่ได้เปลี่ยนไปด้วย

ปกติแล้วกระผม/อาตมภาพมีความฝันตั้งแต่เป็นฆราวาส ก็คือว่าจะแบกเป้เดินทางท่องเที่ยวไปเรื่อย เงินหมดเมื่อไรก็หางานทำ ได้เงินมาก็เที่ยวต่อไป อยู่ในลักษณะที่เรียกว่าเป็นนักท่องเที่ยวสะพายเป้ ศึกษาหาความรู้ไปเรื่อย ๆ ถึงขนาดวางโครงการเอาไว้ว่า เมื่อเป็นพระแล้ว จะเดินธุดงค์ ในลักษณะที่ว่าเข้าไปทางประเทศพม่า เดินทะลุไปอินเดียทางด้านรัฐยะไข่ แล้วก็วนมาขึ้นเนปาล เข้าสู่ทิเบต ลงมาประเทศจีน เข้าเวียดนาม เข้าลาว ลงไปเขมร แล้วทะลุกลับประเทศไทย

แต่ว่าแผนการที่วางเอาไว้ต้องล่มสลายไปเสียก่อน เนื่องเพราะภาระหน้าที่ต่าง ๆ มีมาก การเดินธุดงค์ในลักษณะอย่างนั้นต้องใช้ระยะเวลาเป็นปี ๆ ไม่ใช่เป็นเดือน ถ้าหากว่าหายไปเป็นปี ก็คาดว่าญาติโยมทั้งหลายอาจจะมีการลงแดงตาย เพราะไม่ได้ฟังบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุน..!

คราวนี้ในเรื่องของการเดินทางนั้น ต้องอาศัยหลักธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่สำคัญที่สุด ก็คือความไม่ประมาท อะไรที่สามารถนำติดตัวไปได้ ต้องคิดไว้เสมอว่าเราหาจากที่อื่นไม่ได้ โดยเฉพาะยารักษาโรคประจำตัว ตลอดจนกระทั่งข้าวของเครื่องใช้จำเป็น

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ บางทีกระผม/อาตมภาพเคยเจอมาด้วยตนเองแล้ว ในที่ขาดแคลนนั้น ราคาแพงกว่าปกติ ๖ - ๗ เท่าก็ต้องไปซื้อเขา จึงทำให้ค่อนข้างที่จะสามารถจัดกระเป๋าได้กระชับ ก็คือมีแต่ของที่จำเป็นเท่านั้น ส่วนที่ไม่จำเป็นก็ไม่ได้เอาติดตัวไปเลย

ดังนั้น..เวลาเดินทางไปต่างประเทศ ถ้าระยะเวลาอยู่ในช่วงประมาณ ๑ อาทิตย์ หลายท่านจะเห็นว่า กระผม/อาตมภาพมีกระเป๋าหิ้วขึ้นเครื่องใบเดียวเท่านั้น น้ำหนักก็ตกอยู่ประมาณ ๖ - ๗ กิโลกรัม เพราะว่าส่วนที่หนักที่สุดก็คือคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กที่ติดไปเพื่อทำงาน ส่วนอื่นก็เพียงพอที่จะใช้งานตลอดระยะเวลาที่เดินทางอยู่แล้ว