[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๑๙ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ กระผม/อาตมภาพต้องออกจากที่พัก คือมวกเหล็กพฤกษารีสอร์ตตั้งแต่ตี ๔ เพื่อเดินทางไปร่วมกิจกรรมต่าง ๆ ตามโครงการเพิ่มทักษะ (Upskill) การสอนวิชาพระพุทธศาสนา ซึ่งมีการเริ่มสวดมนต์ไหว้พระกันตั้งแต่ตี ๕ ตรง

ดูอาการร่างกายของตัวเองแล้ว มาลาเรียเรื้อรังทำท่าว่าจะกำเริบได้ทุกเวลา แต่ก็อาศัยกำลังใจข่มเอาไว้ ประมาณว่า "เอ็งอย่าเพิ่งโผล่มา ข้ายังต้องทำงานอยู่" ซึ่งหลายต่อหลายงานก็เช่นกัน เมื่อร่างกายประท้วงว่าไม่ไหวแล้ว แต่ในเมื่อใจยังไหว ร่างกายก็ต้องทนเอา โดนลากถูลู่ถูกังไปจนกว่างานนั้นจะเสร็จลงไป

สำหรับวันนี้ เมื่อเสร็จสิ้นการทำวัตรและเจริญกรรมฐานรอบเช้าแล้วก็เป็นการบิณฑบาต ซึ่งบรรดาพระธรรมทูตสายต่างประเทศรุ่นที่ ๒๙ ที่ต้องไปอยู่ประจำเป็นเดือนนั้น ได้รับคำสั่งให้นำบาตรไปด้วย เพราะว่ามีการฉันในบาตร ส่วนพวกกระผม/อาตมภาพนั้น มีแค่บางท่านเท่านั้นที่นำบาตรมา ที่เหลือจึงต้องอาศัยฉันในถาดหลุมแทน แต่ก็เป็นการดี เพราะว่าหลุมของถาดนั้นเล็กกว่าบาตรมาก ทำให้ตักอาหารนิดหน่อยก็รู้สึกว่าได้มากแล้ว เป็นต้น

แต่ว่าสิ่งที่ทำให้อยากจะมาพูดนั้น เกิดขึ้นหลังจากที่เริ่มพิธีในช่วงสาย ก็คือจะมีการจัดเตรียมสถานที่ แล้วก็มีการซักซ้อมการปฏิบัติในการรับวุฒิบัตรของทั้งพระภิกษุและฆราวาส ตลอดจนกระทั่งพิธีกรรมพิธีการต่าง ๆ ในการที่จะสวดมนต์ฉลองกุฏิกรรมฐาน และการมอบถวายกุฏิกรรมฐานแก่ท่านเจ้าคุณอธิการบดี พระธรรมวัชรบัณฑิต, ศ.ดร. (สมจินต์ สมฺมาปญฺโญ ป.ธ.๙) องค์อธิการบดีมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ซึ่งกระผม/อาตมภาพขอกล่าวเป็นลำดับไปก็คือว่า

อันดับแรกเลย บรรดาญาติโยมที่นำเอาพระพุทธรูปมา เพื่อที่จะมอบให้แก่ท่านผู้เป็นเจ้าภาพสร้างกุฏิกรรมฐานนั้น องค์พระพุทธรูปหล่อมาจากเรซิ่น สิ่งแรกเลยก็คือไม่ได้ระมัดระวัง หอบมาแบบชนิดไม่เกรงอกเกรงใจ ทำให้พระพุทธรูปกระทบกันจนกระทั่งพระเกตุหักไป ๒ องค์ ต้องไปใช้กาวอีพ็อกซี่ต่อเสียใหม่