[เถรี]

เมื่อพวกเราทั้งหมดได้รับบิณฑบาตช่วงเพลและฉันเรียบร้อยแล้ว ก็ต้องมาซักซ้อมในการรับวุฒิบัตร ซึ่งวุฒิบัตรนี้เป็นสิ่งที่สำคัญมาก จะเป็นเครื่องประกอบในการพิจารณาว่า ท่านทั้งหลายได้ปฏิบัติตามคำสั่งของเจ้าคณะปกครองขนาดไหน ถ้าใครไม่มีวุฒิบัตรผ่านการอบรมเจ้าสำนักปฏิบัติธรรม ก็แปลว่าท่านไม่ให้ความร่วมมือในงานครั้งนี้ ยกเว้นท่านที่เจ็บไข้ได้ป่วย ได้รับการพิจารณาแล้วว่าให้สามารถขาดการอบรมได้ แต่คาดว่าคงต้องไปชดเชยในการอบรมครั้งต่อ ๆ ไป

ถ้าท่านไม่มีวุฒิบัตร ก็แปลว่าในเรื่องของตำแหน่งหน้าที่การงานต่าง ๆ ของท่าน ที่จะเจริญก้าวหน้ากว่านี้ก็ไม่มีหวัง เพราะว่าคำสั่งผู้บังคับบัญชา ให้ไปปฏิบัติธรรมแค่นี้ท่านยังทำไม่ได้ แล้วท่านจะไปทำงานอะไรที่ยากกว่านี้อีก ?

ในการซักซ้อมรับวุฒิบัตรนั้น กระผม/อาตมภาพเองขำก็ขำ เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่า ทุกคนนั้นส่วนใหญ่แล้วถึงเวลารับจริงก็ตื่นเต้น สมาธิจึงหลุดเกลี้ยง ดังนั้น..แค่การรับวุฒิบัตรจากผู้บังคับบัญชาหรือองค์ประธาน ซึ่งเป็นเรื่องง่าย ๆ ว่าจะมือซ้ายต้องอยู่ตรงไหน มือขวาอยู่ตรงไหน ก็ขวักไขว่พันกันให้มั่วไปหมด..!

กระผม/อาตมภาพนึกถึงตอนที่ได้รับถวายรางวัลเสาเสมาธรรมจักร ในฐานะผู้สร้างคุณงามความดีให้แก่พระพุทธศาสนา จากพระหัตถ์ของสมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้า กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ซึ่งตอนนั้นพระองค์ท่านยังเป็นสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี

เมื่อถึงเวลา เจ้าหน้าที่ของสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ ตลอดจนกระทั่งเจ้าหน้าที่สำนักงานวัฒนธรรมแห่งชาติ ก็ต่างคนต่างมาซักซ้อม ซ้อมแล้วซ้อมอีก ๓ รอบ ๕ รอบ ซ้อมจนกระทั่งมั่นใจว่าจะไม่มีการผิดพลาด แต่เมื่อพอกรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารีเสด็จ ปรากฏว่าทุกคนลืมขั้นตอนกันหมดว่ามือซ้ายควรจะอยู่ที่ไหน มือขวาควรจะอยู่ที่ไหน เมื่อรับแล้ว ควรที่จะประคองไว้ลักษณะอย่างไร

เพียงแต่ว่ากระผม/อาตมภาพยังคงทำถูกต้องตามแบบฝึกอยู่เสมอ เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่า จิตใจนั้นไม่ได้ตื่นเต้นไปกับอะไรรอบข้าง สนใจอยู่อย่างเดียวว่า ขั้นตอนนี้เราจะทำอะไร ขั้นตอนนี้เราควรทำอะไร เมื่อใจจดจ่ออยู่กับงานตรงหน้า โอกาสที่จะผิดพลาดก็ไม่มี