[เถรี]

พระภิกษุสามเณรที่ดีจะต้องตั้งหน้าตั้งตาขัดเกลา กาย วาจา ใจ ของตนเอง พัฒนาให้สิ่งทั้งหลายเหล่านี้มีแต่ความดีความงามยิ่ง ๆ ขึ้นไป จนกระทั่งท้ายที่สุด ถ้าสามารถดีถึงที่สุด เข้าสู่พระนิพพานได้ จึงจะถือว่าเป็นการบวชที่ไม่เสียทีที่ปฏิญาณตนว่าเป็นศากยบุตรพุทธชิโนรส

ไม่เช่นนั้นแล้ว แค่ในส่วนของการสวดมนต์ ทำวัตร เจริญพระกรรมฐาน ก็ไม่สามารถที่จะมาให้ทันเวลาได้ แล้วอย่างอื่นจะมีประโยชน์อะไร ? ก็เพราะว่างานหลักของพุทธบริษัท ๔ คือการค้ำจุนพระพุทธศาสนา ในเมื่อเราจะค้ำจุนพระพุทธศาสนา เราต้องมีความแข็งแรงมากเพียงพอ ความแข็งแรงนั้นจะเกิดได้ก็จากการปฏิบัติในไตรสิกขา คือศีล สมาธิ และปัญญา

หลายท่านรักษาศีลได้ครบถ้วน บริสุทธิ์บริบูรณ์ ก็คิดว่าดีแล้ว ถ้าไปดูในอุทุมพริกสูตรนั่นเป็นแค่สะเก็ดเท่านั้น บุคคลที่รักษาศีลและทรงสมาธิภาวนาได้ ก็ยังไม่เข้าถึงแก่นธรรมอย่างแท้จริง บุคคลที่จะเข้าถึงแก่นธรรมอย่างแท้จริง ต้องปฏิบัติตนจนเป็นพระอริยเจ้าตั้งแต่พระโสดาบันขึ้นไป

แล้วความเป็นพระโสดาบันก็ยังถือว่าประมาทมาก เพราะว่ายังต้องเกิดมาทุกข์ยากลำบากอีก ถึงแม้ว่าไม่เกิน ๗ ชาติ แต่ว่าถ้านับดูอายุของพวกเราแล้ว แต่ละชาติต้องทุกข์ยากอยู่หลายปี ก็แปลว่าในส่วนของความเป็นพระโสดาบันนั้นยังไม่ดีจริง

การเป็นพระสกทาคามีก็ยังต้องลงมาเกิดอีกวาระหนึ่ง ถ้าบรรดาเวรกรรมทั้งหลายประเดประดังมาให้เราชดใช้ในวาระนั้นในชาตินั้น ก็แปลว่ายังสาหัสอยู่..!

แม้กระทั่งความเป็นพระอนาคามี ถึงไม่ต้องลงมาเกิด แต่ว่าการที่จะต้องรอวาระ รอเวลา ตามบุญตามกรรมที่ตนเองสร้างมาเพื่อจะเข้ามรรคผล เราลองนึกถึงคนที่ต่อคิวยาวเหยียดอยู่ว่าเมื่อไรจะถึงคิวของตนเอง จะมีความทุกข์ไหม ?