[เถรี]

คราวนี้ที่พูดถึงตรงนี้ก็เพราะว่า สภาพจิตที่ไม่เปิด อยู่ในลักษณะเดียวกับท่านทั้งหลายที่ฝึกมโนมยิทธิไม่สำเร็จ ก็คือมีความกลัว กลัวว่าถ้าถอดจิตออกไปแล้วจะเจอสิ่งที่ไม่ดีบ้าง สิ่งที่น่ากลัว หรือว่าไปแล้วกลับไม่ได้ จะว่าไปก็น่ากังวลนะ กำลังใจตรงนี้ทำให้ผู้ฝึกมโนมยิทธิไม่สามารถที่จะฝึกได้สำเร็จ สาเหตุใหญ่เลยก็คือกลัว โดยเฉพาะกลัวตาย ก็คือกลัวว่าไปแล้วจะกลับไม่ได้..!

ในเมื่อเรากลัว แต่กำลังสมาธิเพียงพอที่จะออกไป กายในจะออก สภาพจิตที่กลัวก็ไปรั้งเอาไว้ จึงเกิดการชักคะเย่อกันขึ้น เลยดิ้นตึงตังโครมครามกันอย่างที่เห็น ถ้าพวกเรารู้จักสังเกต จะเห็นว่าบุคคลที่หลุดออกไปได้นั้น จะเลิกดิ้นเลิกอะไรทุกอย่าง บางคนนอนนิ่งเป็นขอนไม้ไปเลย เพราะว่าสภาพจิตออกไปแล้ว แต่ถ้ากำลังพอแล้ว สภาพจิตไปกลัว จะออกได้ยากมาก ดิ้นอยู่นั่นแหละ บางคนดิ้นจนเหนื่อยเกือบขาดใจตาย เพราะว่าไปไม่ได้สักที กำลังพอที่จะไปแต่ใจดันไปกลัว แปลว่าถ้าเราเลิกกลัวเมื่อไร ก็จะฝึกมโนมยิทธิสำเร็จได้เมื่อนั้น

โดยเฉพาะท่านทั้งหลายที่กลัวว่าไปแล้วกลับไม่ได้ ให้รีบเปลี่ยนกำลังใจเสียใหม่เลย เพราะว่าไม่มีอะไรที่สภาพจิตนี้จะรักและห่วงเท่ากับตัวเองอีกแล้ว ถ้าหากว่าใครที่เคยฝึกมโนมยิทธิครึ่งกำลังมาจะรู้ชัดเจนที่สุด ก็คือว่าบางทีขึ้นไปบนพระนิพพาน ยังไม่ทันที่จะทำอะไรเลย อ้าว..เราลงมาตั้งแต่เมื่อไรวะ ? คือสภาพจิตหนีกลับร่างกายมาเรียบร้อยแล้ว

ดังนั้น..การที่เรากลัวว่าไปแล้วกลับไม่ได้ ให้เลิกกลัวไปเลย จากประสบการณ์ที่กระผม/อาตมภาพฝึกมโนมยิทธิได้ตั้งแต่อายุก่อน ๒๐ ปี และใช้มาจนถึงปัจจุบันนี้ ขอยืนยันว่า ให้กลัวว่าไปไม่ได้ดีกว่า ไอ้เรื่องกลับไม่ได้นี่ยังไม่เคยปรากฏ เกิดอะไรขึ้นแม้แต่นิดเดียว จิตหนีกลับทันทีเลย คราวนี้ในเมื่อร่างทรงไม่เปิดใจ บรรดาเจ้าเมืองลงไม่ได้ ผู้ปฏิบัติธรรมไม่เปิดใจก็คือกลัวตาย ก็ฝึกมโนมยิทธิไม่สำเร็จ

เหตุใดการที่เราฝึกมโนมยิทธิจึงต้องพิจารณาตัดร่างกาย ก็เพื่อให้ปัญญาของเราเห็นอย่างชัดเจนว่าร่างกายนี้ไม่มีอะไรเป็นเราเป็นของเรา ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงใยต้องกังวล มีสภาพปฏิกูลน่ารังเกียจเป็นปกติ เจ็บไข้ได้ป่วย หิวกระหาย หนาวร้อน เป็นปกติ มีความทุกข์ประเดประดังเข้ามาทุกวันเป็นปกติ ถ้าเห็นชัดเจนก็จะรู้สึกเบื่อ แล้วถอนความยึดมั่นถือมั่นออกมา