[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๑๑ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๖ กระผม/อาตมภาพเดินทางไปยังตลาดโอ๊ะป่อย หมู่ที่ ๒ ตำบลตะนาวศรี อำเภอสวนผึ้ง จังหวัดราชบุรี ไปถึงเวลาประมาณตี ๕ กว่านิดหน่อย

ตลาดโอ๊ะป่อยเป็นภาษากะเหรี่ยง แปลเป็นไทยว่า พักผ่อน เป็นสถานที่ซึ่งผู้ใหญ่บี (นายภัทรพงศ์ วงศ์กิจเกษม) เป็นผู้ที่ตั้งขึ้นมา โดยมีแนวความคิดว่า นักท่องเที่ยวที่มาจังหวัดราชบุรี ตลอดจนอำเภอสวนผึ้งมากมาย ทำอย่างไรจะให้เขาทั้งหลายเหล่านั้นมาลงที่บ้านของตนบ้าง ? จึงได้อาศัยความเป็นหมู่บ้านกะเหรี่ยง จัดให้มีการใส่บาตรพระล่องแพ เมื่อถึงเวลาก็ให้พระขึ้นแพแล้วถ่อมารับบาตรจากบริเวณที่ตั้งตลาด

ส่วนภายในตลาดนั้น ก็ให้ญาติโยมนำเอาสินค้า ตลอดจนกระทั่งอาหารต่าง ๆ มาจัดจำหน่าย โดยที่กำหนดเอาไว้ว่าห้ามซ้ำกัน เพื่อที่จะได้ตัดปัญหาการแข่งกันขาย แล้วอาจจะก่อให้เกิดการทะเลาะเบาะแว้งกันได้

ตรงจุดนี้กระผม/อาตมภาพในฐานะประธานสภาวัฒนธรรมอำเภอทองผาภูมิ และประธานชุมชนคุณธรรมต้นแบบวัดท่าขนุน ซึ่งได้ทำการเปิดตลาดชุมชนคุณธรรมวัดท่าขนุนและตลาดริมแควเมืองท่าขนุนไปทั้ง ๒ แห่ง ต้องการที่จะไปดูว่าเขามีระบบการจัดการอะไรที่ต่างจากของเราบ้าง ? และมีอะไรที่เราจะเก็บมาใช้สอยในการบริหารจัดการตลาดทั้ง ๒ แห่งของตนได้บ้าง ?

สิ่งที่เห็นชัดเจนอย่างที่สุดเลยก็คือ อันดับแรก ระบบการจัดการของเขาดีกว่า นักท่องเที่ยวทุกคนที่ไปถึงจะรู้กำหนดการว่า พระจะออกบิณฑบาตกี่โมง ? แต่ละท่านจะต้องทำตัวอย่างไรบ้าง ? อย่างเช่นว่าซื้อหาอาหารใส่บาตรจากที่ไหน ? ต้องไปนั่งรอในบริเวณไหน ? เมื่อถึงเวลาแล้ว จะมีการรับศีลรับพรกันอย่างไร ? ลำดับการใส่บาตรนั้น แต่ละแถวแต่ละช่วงต้องปฏิบัติตัวอย่างไรบ้าง ? จะมีเจ้าหน้าที่ผู้รับผิดชอบบอกกล่าวรายละเอียดเหล่านี้อยู่ตลอดเวลา

อีกส่วนหนึ่งก็คือเรื่องของความสะอาด ภายในตลาดโอ๊ะป่อยไม่มีถังขยะ ก็คือไม่ได้ตั้งถังขยะทั่วไป แต่ว่าให้ร้านค้าทุกร้านจัดเตรียมถังขยะเอาไว้ และแจ้งให้กับนักท่องเที่ยวได้ทราบว่า เมื่อถึงเวลาแล้ว ท่านสามารถฝากขยะทิ้งกับทุกร้านในตลาดได้