[เถรี]

ถ้าไม่ชัดเจน ต้องนึกถึงตอนออกมหาภิเนษกรมณ์ เมื่อจูงม้ากัณฐกะมาถึง ปรากฏว่าประตูเมืองปิด ฉันนอำมาตย์คิดในใจว่า "ประตูเมืองปิดก็ไม่เป็นไร เราจะแบกม้ากัณฐกะที่มีพระลูกเจ้านั่งอยู่บนหลัง กระโดดข้ามกำแพงเมืองออกไป" โอ้..พระเจ้า..! กำแพงเมืองอย่างน้อยก็ต้องสูง ๒ - ๓ วา ก็คือ ๔ - ๕ เมตรเป็นอย่างต่ำ คน ๆ เดียวจะกระโดดข้ามไป ถ้าไม่ใช่นักกีฬากระโดดค้ำถ่อก็ยังยาก แต่นี่ยังแบกม้า ๑ ตัวกับคนอีก ๑ คนกระโดดข้าม ด้วยกำลังขนาดนั้นถ้าอาละวาดขึ้นมา คาดว่ามีใครเอาอยู่บ้าง..!?

พระอานนท์จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องขอความคุ้มครองจากคณะสงฆ์ เพื่อไปแจ้งมตินี้ต่อพระฉันนะ ปรากฏว่าพระฉันนะนั้น เมื่อทราบว่าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าปรินิพพานแล้ว และสั่งสงฆ์ให้ลงพรหมทัณฑ์ก็ขวัญเสีย เพราะว่าที่พึ่งของตนนั้นหมดสิ้นลงไปแล้ว ถึงขนาดกราบพระอานนท์ว่า "ขอพระคุณเจ้าจงเป็นที่พึ่งของกระผมด้วยเถิด"

พระอานนท์บอกว่า "ถ้าพระฉันนะยังไม่เลิกดื้อดึง ก็ไม่มีใครเป็นที่พึ่งให้ เพราะว่าเป็นรับสั่งขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า" พระฉันนะจึงต้องยอมเลิกการหัวดื้อหัวรั้นทั้งปวง แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติธรรม โชคดีที่บรรลุอรหัตผลก่อนที่จะนิพพาน..!

ดังนั้น..ถ้าหากว่าเราเล่าเรื่องในประวัติศาสตร์ชุมชนหรือว่าวัฒนธรรมชุมชน ตลอดจนกระทั่งถ้าเป็นพระภิกษุสามเณรเล่าเรื่องในพระไตรปิฎก ก็ต้องหาแง่มุมใหม่ ๆ มา คนรุ่นใหม่ถึงจะยอมรับฟัง ไม่เช่นนั้นแล้วก็ปล่อยให้เรื่องราวทั้งหลายผ่านหูไป ไม่น่าสนใจ ไม่สามารถที่จะสร้างมูลค่าให้ได้อย่างที่ตั้งใจกันเอาไว้

เมื่อเสร็จสิ้นจากตรงนั้นแล้ว กระผม/อาตมภาพก็วิ่งเข้ามากรุงเทพฯ แต่เนื่องจากว่าผ่านนครปฐมจึงแวะกราบองค์พระปฐมเจดีย์ พระร่วงโรจนฤทธิ์ หลวงพ่อศิลาขาว ซึ่งเป็นการกราบไหว้ประจำปีตามคำสั่งครูบาอาจารย์ คือพระเดชพระคุณพระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์ (อำพัน อาภรโณ บุญ-หลง, ป.ธ. ๖) อดีตผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดเทพศิรินทราวาส ที่ท่านเมตตาบอกกล่าวให้กระผม/อาตมภาพทำ ซึ่งก็ได้กระทำต่อเนื่องกันมาทุกปีไม่ขาด