[เถรี]

มีท่านหนึ่งเป็นคนขี้สงสัยลังเล ปฏิบัติมานานเป็นสิบ ๆ ปีแล้ว แต่ก็ยังอยู่ที่เดิม พระอาจารย์ได้เมตตาบอกเขาไปว่า "คุณลองนึกถึงคนเดินทาง ถ้าเดินจ้ำ ๆ ๆ ไปข้างหน้าเลย เดี๋ยวก็ถึงที่หมายแล้ว แต่ถ้าเราเป็นประเภท นี่ก็ไม่ได้ นั่นก็ไม่ได้ จะไปเจออะไรไหม ? จะเป็นอย่างนั้นไหม ? จะเป็นอย่างนี้ไหม ? ก็เลยไม่ต้องเดินกันเสียที

วางกำลังใจผิด มัวแต่เสียเวลาสงสัยอยู่ ไม่อย่างนั้นของเรานี่ นับชั่วโมงบินแล้ว เขาไปกันถึงไหนกันแล้วก็ไม่รู้ ต้องบอกว่า เพราะการเสียเวลาคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องของเรา ทำให้เสียเวลานาน ถ้าตายเสียก่อนก็ไม่ได้อะไรเลย..!"