[เถรี]

โดยเฉพาะไม้ไผ่กับดินกระสุนธรรมดา ๆ นี่แหละ ตัวปราบความอยู่ยงคงกระพันได้ดีที่สุด ไม้ไผ่เป็นไม้ล้างอาถรรพ์ เหนียวเท่าไรก็เสร็จ ท่านจะเห็นว่าเหนียวระดับแสนตรีเพชรกล้า ที่เขาระบุเอาไว้ว่า "แต่เกิดมาอาวุธไม่พ้องแพว ไม่มีแนวหนามขีดสักนิดเดียว" ยังโดนหอกไม้ไผ่สวนทวารตาย..!

ส่วนเรื่องของดินกระสุนนั่นเป็นอำนาจของพระแม่ธรณี ถ้าหากว่าท่านใดศึกษาคาถาอาคม หรือวิชาเกี่ยวกับอยู่ยงคงกระพันมา จะเห็นว่าเรื่องพวกนี้ต้องอาศัยปฐวีธาตุ ก็คือธาตุดิน ถ้าใครเล่นกสิณก็ต้องอาศัยปฐวีกสิณ ในการอธิษฐานป้องกันให้เกิดความอยู่ยงคงกระพัน

แล้วคราวนี้จะไปกันตัวเองได้อย่างไร ? เพราะไอ้ที่เขายิงกบาลเราก็คือกระสุนดิน โดยเฉพาะคันกระสุนสมัยโบราณนี่ แรงกว่าหนังสติ๊ก ๔ - ๕ เท่า..! ใครเคยเล่นก็จะรู้ ถามว่าแรงแค่ไหน ? ก็ขนาดยิงกระบอกไม้ไผ่แตก..! ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เวลาที่เกิดบาดแผลกับเราในส่วนที่ป้องกันไม่ได้ แล้วเราไปกำลังใจเสีย จะทำให้ป้องกันไม่ได้ทั้งตัวเลย แปลว่าต่อให้เกิดแผล กำลังใจก็ต้องไม่ลดลง

เราจะเห็นว่าเรื่องของวัตถุมงคล ความมั่นใจนั้นสำคัญที่สุด อย่างที่เขาเล่ากันว่า มีชายคนหนึ่งที่อมพระไว้ในปากแล้วก็ต่อสู้ โดนเขารุมตี ปรากฏว่าพอหกล้ม พระหลุดจากปาก คว้าใส่ปากใหม่ คราวนี้พระดิ้น ก็เลยเกิดกำลังใจคิดว่าหลวงพ่อจะช่วย หลังจากที่ลุยคู่ต่อสู้กระจายไปทั้งกลุ่มแล้ว คายพระออกมา ปรากฏว่าเป็นลูกเขียด ขาดใจตายแหงแก๋ไปแล้ว โดนอมนานไปหน่อย..!

นั่นก็คือเรื่องของกำลังใจที่บาลียืนยันไว้ว่า มโนมยา เป็นเรื่องที่สำเร็จด้วยใจ เพราะฉะนั้น..การที่พวกเราโดนหนามเกี่ยวบ้าง โดนอะไรบ้างทั้ง ๆ ที่พกวัตถุมงคลอยู่ แล้วจะไปกำลังใจเสียไม่ได้นะครับ

กระผม/อาตมภาพเองนี่เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนที่สุด โดนเมื่อไรก็นอกข้อเมื่อนั้น ส่วนอื่นไม่ได้กินหรอก โดนหมาลุงเพชร กลีบบัว ที่วัดท่าซุง กัดน่อง กระชากตกบันไดลงมาเลย ไม่เป็นไรครับ แต่ว่าปวดขัดไปเป็นอาทิตย์ แต่พออีกครั้งหนึ่ง ไอ้เจ้านี่รู้แล้วว่ากัดสูงแล้วไม่เข้า จึงเล่นเอ็นร้อยหวายพอดี รูโบ๋เลย..! เพราะเป็นเอ็นร้อยหวายช่วงที่ต่ำกว่าข้อเท้า ทั้ง ๆ ที่วันก่อนโดนกัดไม่เข้า แต่วันนี้โดนแล้วเข้า จึงเป็นเรื่องที่เราเองใจเสียไม่ได้ เราต้องเข้าใจด้วยว่าจุดอ่อนนั่นคืออะไร