[เถรี]

ท่านจะเห็นว่าในประเทศไทยเรานั้น ธุดงควัตรเจริญรุ่งเรืองได้ก็ด้วยหลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต ปรมาจารย์ใหญ่สายวัดป่า เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าหลวงปู่มั่นเป็นคนภาคอีสาน ความยากลำบากในการดำรงชีวิต ความแห้งแล้ง ทำให้คนอีสานต้องปากกัดตีนถีบตั้งแต่เล็ก ในเมื่อต่อสู้ชีวิตมาหนักตั้งแต่เด็ก กำลังใจจึงค่อนข้างที่จะเข้มแข็งมาก ถ้าไม่มีหลักธรรมที่เหมาะสมด้วยกันแล้ว ก็ไม่สามารถที่จะทำให้ท่านทั้งหลายเหล่านี้เข้าถึงได้ง่าย ในเมื่อเจอคนแข็ง เจอคนดื้อเข้า ก็ต้องมีธุดงควัตรช่วยในการขัดเกลา ดังนั้น..ในเรื่องของธุดงควัตร จึงไปรุ่งเรืองในวัดป่าสายอีสาน

ในการธุดงค์ในปัจจุบันนั้น ถ้าเป็นหลวงปู่บุดดาท่านบอกว่า "ถูดงค์" ก็คือสักแต่ว่าถู ๆ ไถ ๆ ในป่าเท่านั้น แล้วร้อยละแปดเก้าสิบก็คือเดินระหว่างถนนกับเมือง ไม่ได้เข้าป่า เรื่องพวกนี้กระผม/อาตมภาพถือว่าท่านเก่งมาก เพราะว่าการเดินบนถนนกลางแดดร้อนเปรี้ยง ๆ ตัวกระผม/อาตมภาพเองรู้ตัวเลยว่าไม่ไหว ขนาดอยู่ในป่าช่วงระหว่างเที่ยงถึงบ่ายโมงยังต้องพัก เพราะแดดร้อนมาก เดินแล้วเพลียมาก ถ้าร่างกายสูญเสียน้ำ สูญเสียเกลือแร่มาก บางทีพักวันสองวันยังไม่ฟื้นเลย เมื่อร่างกายเพลียสะสมมาก ๆ ระยะท้าย ๆ ก็จะเดินไม่ไหว แต่ท่านทั้งหลายเหล่านี้เดินบนถนนลาดยางได้..!

กระผม/อาตมภาพเองออกธุดงค์มา ไม่เคยเดินบนถนนลาดยางแบบนี้ เข้าป่าไปหาที่ป่าอย่างเดียวเลย ท่านใดที่บอกว่าประเทศไทยในปัจจุบันไม่มีป่าให้ธุดงค์แล้ว กระผม/อาตมภาพขอยืนยันว่ามีเยอแยะไป เพียงแต่ท่านไม่กล้าไปเองต่างหาก..!

ตัวอย่างก็คือพระครูหน่อย (พระครูสมุห์ธรรพ์ณธร ธมฺมทินฺโน) อดีตเจ้าอาวาสวัดหนองบ้านเก่า พอธุดงค์เจอเสือเข้าไปครั้งเดียว ชวนให้ตายก็ไม่ไปอีก คือการเจอของท่าน ก็เหมือนอย่างกับเทวดาลองใจหรืออย่างไรก็ไม่รู้ ? เพราะปกติ ๙ โมงเช้า ๑๐ โมง เสือก็ต้องเข้าที่พักหมดแล้ว หลังจากที่หากินมาทั้งคืน

แต่เจ้าตัวนี้ไปเดินจ๊ะเอ๋กับท่านเข้า ท่านบอกว่ารู้ตัวอีกทีอยู่บนยอดไม้โน่น..! ขึ้นไปอย่างไรก็ยังไม่รู้เลย..!? อกใจเต้นไม่เป็นส่ำ อยู่บนต้นไม้เป็นชั่วโมงกว่าที่จะมั่นใจว่าเสือไปแล้ว จึงค่อย ๆ ปีนลงมา ปรากฏว่าเสือเป็นสัตว์ที่ขี้สงสัยมาก สงสัยอะไรก็จะตามไปดู คงสงสัยว่าพระธุดงค์เป็นตัวอะไร ? จึงย่องแอบตามดูไปเรื่อย..!

ดังนั้น..ในการที่เข้าป่า ถ้าหากว่าท่านเจอเสือ กระผม/อาตมภาพขอยืนยันว่า ถ้าไม่ใช่บังเอิญจริง ๆ แปลว่าเสือเห็นเราก่อนเป็นร้อยครั้งแล้ว..! พอดูจนเบื่อ เจ้าเสือก็โดดข้ามถนน วิ่งเข้าป่าไป แต่พระครูหน่อยกำลังระแวงอยู่ พอเห็นเสือโดดตัดหน้าแบบนั้นก็วิ่งสุดชีวิต ท่านบอกว่า มารู้ตัวอีกที ความรู้สึกบอกกับตัวเองว่า วิ่งอีกก้าวเดียวขาดใจตายแน่ หายใจไม่ทันแล้ว ถึงได้หยุด แล้วก็หอบเป็นหมาหอบแดดเป็นครึ่งค่อนชั่วโมง ตั้งแต่นั้นมาชวนท่านออกธุดงค์ ไม่ต้องชวนเลย..ไม่ไปเด็ดขาด..!