[เถรี]

ดังนั้น..ของพวกนี้ต้องบอกว่า ถึงราคาแพง แต่ว่าสวยคุ้มค่า ส่งประกวดได้ทุกองค์ ซึ่งโดยปกติแล้วกระผม/อาตมภาพก็ใช้ติดตัวอยู่ ถามว่ามีอย่างอื่นไหม ? มี..แต่ไปค้นไม่ทัน เพราะฉะนั้น..มีอะไรติดตัวอยู่ก็ถ่ายรูปส่งให้ไอ้ตัวเล็กไปก่อน ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวไม่มีของลงแล้วเว็บไซต์จะเหงา ของตัวเองบางทีถึงเสียดาย แต่ก็คิดว่านานไปน่าจะมีอีก เพียงแต่ราคาจะอยู่ในระดับไหนก็ไม่รู้ ?

โดยเฉพาะพระหลวงปู่ปาน วัดบางนมโค ตอนนี้กระผม/อาตมภาพน่าจะมีมากที่สุดในประเทศไทย แต่ว่าเป็นของที่พี่อรรณพ (พ.ต.อ.อรรณพ กอวัฒนา) ท่านถวายมาให้ใช้ประโยชน์ในพระพุทธศาสนา ในเมื่อเป็นเช่นนั้นจึงต้องรักษาเอาไว้ ที่เอาออกไปจำหน่ายนั่นก็คือของที่ตัวเองสะสมมานาน แล้วที่ออกไปงวดนี้ก็เป็นองค์สุดท้ายที่มีอยู่ด้วย ก็เหลือแต่องค์ของที่พี่อรรณพถวายมาล่าสุดพร้อมกับพระชุดใหญ่ บอกว่า "องค์นี้ถวายหลวงพี่เป็นส่วนตัว" ไม่อย่างนั้นแล้วกระผม/อาตมภาพเองก็จะไม่เหลืออีกแล้ว

ถ้าถามว่าหามาโดยยากแล้วตัดใจได้อย่างไร ? ตรงนี้แหละสำคัญ เพราะว่าถ้าหากว่าสภาพจิตของเราสามารถตัดสิ่งที่เรารักเราชอบได้ ท้ายสุดก็จะตัดร่างกายที่เรารักที่สุดได้

กระผม/อาตมภาพเคยลืมมีดหมอชาตรี ด้ามงา ฝักไม้ ใบมีด ๗ นิ้วของหลวงพ่อวัดท่าซุง รุ่นแรกด้วย เพราะว่าหามาเข้าพิธีเอง ๔๐ กว่าเล่ม กวาดมาหมดตลาดเลย..! แล้วก็เก็บเอาไว้เล่มเดียว เพราะว่าเป็นเล่มที่สวยถูกใจที่สุด ติดย่ามเพื่อใช้งานมาตลอด

ปรากฏว่าวันนั้นมีอธิกรณ์ที่วัดทองผาภูมิ มัวแต่ไปยุ่ง ๆ อยู่ จึงลืมย่ามที่ใส่มีดหมอไว้ที่นั่น กลับมานอนพักแล้วถึงนึกขึ้นมาได้ว่าลืมมีดหมอ ขยับตัวลุกขึ้นมาได้นิดเดียวก็ทิ้งตัวนอนต่อไปตามเดิม ถามว่าทำไม ? คือความคิดตอนนั้นแวบขึ้นมาว่า "ถ้ามีดหมอเล่มเดียว เอ็งตัดไม่ได้ ร่างกายนี้เอ็งก็ตัดไม่ได้หรอก"

เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่พิสูจน์ได้ชัดเลย ว่าสิ่งที่เราปฏิบัติมามีผลหรือไม่มีผล ถึงแม้ว่ากระผม/อาตมภาพจะชอบวัตถุมงคลทั้งหลายทั้งปวงมาตั้งแต่ตอนเป็นฆราวาส เพราะว่าโดนบรรดารุ่นปู่ย่าตาทวด กระทั่งพี่ ๆ เขาอบรมกันมาในสภากาแฟตั้งแต่เด็ก แต่พอมาปฏิบัติธรรม ก็สามารถที่จะตัด จะละได้ อยู่ในลักษณะที่ว่าไม่ตายก็หาใหม่ได้ ถ้าตายก็เป็นอันว่าจบกัน

ดังนั้น..กำลังใจพวกนี้ เราสามารถใช้ได้ในทุกเรื่อง ถ้าหากว่าเราสามารถตัดในสิ่งที่เรารักเราชอบได้ ก็ไม่มีอะไรที่เราจะตัดไม่ได้

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๑๒ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)