[เถรี]

ตั้งแต่กระผม/อาตมภาพมาทองผาภูมิใหม่ ๆ เมื่อ ๓๐ กว่าปีที่แล้ว เห็นพี่น้องมอญพม่าส่วนใหญ่เมื่อรับเงินเดือน ถ้าพอซื้อทองคำครึ่งสลึงก็ซื้อครึ่งสลึง พอซื้อ ๑ สลึงก็ซื้อ ๑ สลึง แทบจะไม่เก็บเงินสดไว้กับตัวเองเลย เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าตอนที่อยู่ประเทศพม่า การเงินขึ้นอยู่กับความพอใจของรัฐบาล นึกอยากจะยกเลิกธนบัตรรุ่นไหนก็สั่งยกเลิกเอาเฉย ๆ เขาถือเงินรุ่นนั้นไว้เท่าไรก็ถือว่าเป็นความซวยของเขาเอง..!


นึกอยากจะขึ้นเงินเดือนข้าราชการ ก็ขึ้นที ๕๐๐ เปอร์เซ็นต์..! เพราะฉะนั้น..เงินธนบัตรจึงเป็นอะไรที่ผันผวนมาก เขาจึงเก็บเป็นทองคำแทน และโดยเฉพาะถ้าซื้อทองคำไทย ๑๐ บาท จะได้ทองคำพม่า ๑๑ บาท เพราะว่าทองคำไทยน้ำหนักมากกว่าทองคำพม่า

อีกประการหนึ่งก็คือ คนทั้งหลายเหล่านี้ไม่เคยเว้นในเรื่องการทำบุญ พวกเราจะเห็นว่าเขาใส่บาตรกันเป็นประจำ ตลาดทองผาภูมิของเรามีทั้งวัดท่าขนุน วัดทองผาภูมิ วัดเวฬุวัน วัดป่าผาตาดธารสวรรค์ และวัดจวบจันทร์วนาราม มาบิณฑบาตด้วยกัน ถ้าคนไม่ใส่บาตรเยอะจริง ๆ เลี้ยงพระเณร ๕ วัดไม่ไหวหรอก

พี่น้องต่างด้าวทั้งหลายเหล่านี้ทำบุญเป็นปกติ เราจะเห็นว่าบางทีเขาปิดร้านหายไปเลย ก็คือไปงานทำบุญ โดยเฉพาะเจ้าของร้านสังฆภัณฑ์ที่ถวายผ้าห่มมา พวกท่านต้องคิดนะครับว่าผ้าห่มผืนละเท่าไร ? แล้วถวายมาทีละเป็นโหล เขาไม่ได้สนใจในเรื่องของกำไรขาดทุน เขาสนใจในเรื่องของบุญ ก็คือรู้สึกว่าตนเองขาดบุญส่วนนี้ก็จะทำบุญในส่วนนี้ อย่าลืมว่าผ้าห่มเป็น ๑๐ ผืนนี่ ไม่รู้ว่าเขาต้องค้าขายนานเท่าไรจึงมีกำไรเพียงพอกับราคาผ้าห่ม แต่เขาก็ถวายพระมาก่อนเพื่อเอาบุญ..!

เราดูแค่กำลังใจในการให้ทานของพี่น้องต่างด้าวเหล่านี้ก็รู้อยู่แล้วว่าเราสู้เขาไม่ได้ เพราะว่าท่านทั้งหลายเหล่านี้ไม่ได้สนใจชีวิตปัจจุบัน เขาลำบากมามากแล้ว อยู่เมืองไทยอย่างไรก็มีกินมีใช้ สบายกว่ากัน จึงไม่กลัวลำบาก แต่กลัวว่าบุญน้อยแล้วเกิดชาติต่อไปจะลำบาก ทุกคนจึงมีการทำบุญเป็นปกติ ซึ่งจะว่าไปแล้วก็เป็นเรื่องที่ถูกต้อง แต่เพียงแต่ว่า ถ้าใครจะทำในลักษณะนี้เราก็ต้องคิดหน้าคิดหลังบ้าง ไม่ใช่ว่ามีกำลังใจเราก็ทำโดยที่ไม่ได้ดูว่าคนรอบข้างของเราว่าจะเดือดร้อนหรือเปล่า