[เถรี]

หลังจากนั้น กระผม/อาตมภาพก็เดินทางไปยังวัดไชยชุมพลชนะสงคราม (พระอารามหลวง) เพื่อรับไฟพระฤกษ์ของสมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก (อมฺพรมหาเถร) ที่จะนำมาจุดในการเจริญพุทธมนต์รับปีใหม่ เดี๋ยวพวกเราก็ต้องตั้งโต๊ะหมู่เพิ่มอีกชุดหนึ่งตรงกลาง เพราะว่าไฟพระฤกษ์ต้องจุดต่อหน้าพระฉายาลักษณ์ของสมเด็จพระสังฆราชแบบปีก่อน ๆ

แล้วก็ประดักประเดิดมากครับ เพราะเขากำหนดว่าให้ผู้นำท้องถิ่นเป็นคนต่อไฟพระฤกษ์ ส่งให้เจ้าอาวาสเป็นคนจุด พิลึกตรงที่ว่า ทำไมไม่ให้ผู้นำท้องถิ่นจุดให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ต้องมาทำ ๒ ขยักด้วย ของบางอย่างถ้า "ทำของยากให้ง่าย" ก็จะเป็นเรื่องที่สะดวก คล่องตัวขึ้น แต่ส่วนใหญ่แล้วมักจะกลายเป็น "ทำของง่ายให้ยาก"

หลังจากนั้นก็เป็นการประชุมพระสังฆาธิการในเขตปกครองคณะสงฆ์จังหวัดกาญจนบุรี ระดับเจ้าคณะจังหวัด รองเจ้าคณะจังหวัด เจ้าคณะอำเภอ รองเจ้าคณะอำเภอ และเลขานุการ ซึ่งวาระสำคัญต่าง ๆ ได้เน้นย้ำตรงการแบ่งงานรับผิดชอบกัน แบบเดียวกับที่วัดท่าขนุนของเรา ถึงเวลาก็มีเวรรับสังฆทาน มีเวรยามประจำวัน มีเวรรับผิดชอบทำความสะอาด แต่ว่านี่แค่ระดับวัดเท่านั้น

พอถึงระดับการปกครอง ตั้งแต่ตำบล อำเภอ จังหวัด พระเดชพระคุณพระธรรมวชิรานุวัตร, ดร. (แย้ม กิตฺตินฺธโร) เจ้าคณะภาค ๑๔ ท่านย้ำมากว่า "มีรองแล้วต้องรู้จักแบ่งงานให้ด้วย ก็คือ แบ่งสันปันส่วนกันรับผิดชอบงาน ไม่ใช่แบกงานไว้คนเดียว กลัวว่าคนอื่นจะเก่งกว่า..!"

โดยจริตนิสัยของกระผม/อาตมภาพเองนั้น ถ้ามีลูกน้องเก่งนี่จะสบายใจมาก เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าตัวเองไม่ต้องเหนื่อยมาก งานการทุกอย่างก็สะดวกคล่องตัว แต่ว่ามีบุคคลจำพวกหนึ่ง ที่เกรงว่าคนอื่นจะมาดึงความสำคัญไปจากตนเอง จึงไม่พยายามที่จะแบ่งงาน ให้ แล้วตัวเองก็รับงานไม่ไหว ทำให้ปฏิบัติหน้าที่ขาดตกบกพร่อง

มีอยู่สมัยหนึ่ง เจ้าคณะอำเภอทองผาภูมิรูปหนึ่ง กระผม/อาตมภาพขอให้มีการแต่งตั้งรองเจ้าคณะตำบล เพื่อที่จะได้ช่วยรับผิดชอบงาน ท่านไม่อนุมัติ ท่านบอกว่า "ผมไม่ชอบให้ใครมาแบ่งงาน" ก็คือกลัวความสำคัญของตนเองจะลดลง ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่เรื่องของตน เพราะว่าท่านเป็นเจ้าคณะอำเภอ ตรงนี้เป็นระดับตำบล โดยเฉพาะตำบลใหญ่ ๆ อย่างตำบลชะแล ถามว่าใหญ่โตมหึมาขนาดไหน ? จังหวัดกาญจนบุรีใหญ่เท่ากับสมุทรสงคราม สมุทรสาคร สมุทรปราการ ๓ จังหวัดรวมกัน แล้วตำบลชะแลใหญ่ครึ่งอำเภอ..!