[เถรี]

ความจริงกระผม/อาตมภาพโดนส่งไปให้อยู่ "หน้าตึก" เพื่อคอยรับใช้หลวงพ่อท่าน ก็เพราะว่าหาใครไม่ได้ แล้วก็ยังเหม็นขี้หน้ากระผม/อาตมภาพด้วย ส่ง ๆ ไปให้หัวขาดจะได้หมดเรื่องหมดราวไป แต่นิสัยของกระผม/อาตมภาพนั้น ก็มักจะถือว่าเก้าอี้ประหารเป็นบัลลังก์ราชาอยู่เสมอ เพราะกระผม/อาตมภาพเชื่อมั่นว่า ถ้าครูบาอาจารย์ด่า แปลว่าเราผิด และเป็นความผิดที่เราแก้ไขได้

พระอุปัชฌาย์อาจารย์เปรียบเสมือนพ่อของเรา ไม่มีพ่อที่ไหนตั้งใจฆ่าลูกของตัวเอง ยกเว้นว่าลูกคนนั้นกลายเป็นเด็กสันดานเสีย แก้ไขอะไรไม่ได้ ในเมื่อมีความคิดเช่นนี้ กระผม/อาตมภาพจึงสามารถที่จะทนอยู่ในหน้าที่การงานได้ ตั้งแต่วันแรกที่เข้าไป จนกระทั่งพระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านมรณภาพ

ในส่วนนี้บางครั้งเมื่อโดนเข้าหนัก ๆ กระผม/อาตมภาพเองพิจารณาตั้งแต่ต้นยันปลายแล้วว่า ตนเองผิดตรงไหน ? ปรากฏว่าหาที่ผิดไม่ได้ ท้ายสุดต้องสรุปลงตรงที่ว่า "มึงผิดตั้งแต่เกิดมาแล้ว ถ้ามึงไม่เกิดมา มึงก็ไม่โดนอย่างนี้หรอก..!"

ทันทีที่คิดตก พิจารณาขาด พระเดชพระคุณหลวงพ่อให้ท่านเจ้าคุณอนันต์ ซึ่งตอนนี้เป็นพระครูปลัดอยู่โทรศัพท์มา บอกว่า "ที่หลวงพ่อด่าไปวันนี้เพราะว่า "ท่านย่า" ฝากด่ามา ท่านย่าบอกว่า..ไอ้นี่รู้ตัวเร็ว แก้ไขตัวเองได้เร็ว ถ้าหากว่าด่าไป แล้วมันระมัดระวัง คนอื่นจะเล่นงานมันไม่ได้" ก็ได้แต่กราบในความเมตตาของครูบาอาจารย์ แล้วเรื่องพวกนี้ไม่ต้องไปหวังว่าท่านจะช่วยเราคิด ช่วยเราทำข้อสอบ เพราะว่าท่านเป็นครูบาอาจารย์ มีหน้าที่ออกข้อสอบ..!

ดังนั้น..เรื่องอะไรเกิดขึ้นก็ตาม เราจะต้องคิดอยู่เสมอว่าตัวเราผิด หาความผิดของตนเองให้ได้ แล้วก็แก้ไขให้ดีที่สุด เราถึงจะสามารถพัฒนา กาย วาจา ใจ ของตนเองให้ดีขึ้น ให้ก้าวหน้าขึ้นได้ ถ้าตราบใดที่เรายังไม่ยอมรับข้อผิดพลาดของตนเอง ทำตัวเป็นคนหน้าบาง แต่จิตใจหยาบหนา อายในสิ่งที่ไม่ควรอาย แต่หน้าด้านในสิ่งที่ไม่ควรหน้าด้าน โอกาสที่เราจะพัฒนาตนเองได้ก็จะไม่มีเลย