[เถรี]

เอาแค่การภาวนาแล้วเข้าถึงระดับของสมาธิ ไม่ว่าจะเป็นวิตก การคิดนึกตรึกอยู่ว่าจะภาวนา วิจาร กำหนดรู้อยู่ว่าตอนนี้ลมหายใจแรงหรือเบา ยาวหรือสั้น เราใช้คำภาวนาว่าอย่างไร ปีติ มีความรู้สึกแปลก ๆ เกิดขึ้นกับเรา ไม่ว่าจะอย่างใดอย่างหนึ่งก็คือ ขนลุก น้ำตาไหล ร่างกายโยกโคลง บางทีก็ดิ้นตึงตังโครมคราม หรือว่าลอยขึ้นไปทั้งตัวก็มี หรือมีความสุขเยือกเย็นอย่างที่ไม่สามารถจะบอกกล่าวเป็นภาษามนุษย์ออกมาได้ จนกระทั่งอารมณ์ใจตั้งมั่น เข้าสู่สมาธิระดับนั้นอย่างแท้จริง

ท่านมีหน้าที่แค่ทำ สิ่งทั้งหลายเหล่านี้จะค่อย ๆ เกิดขึ้นเอง ไม่ต้องเสียเวลาไปศึกษาว่า ตอนนี้อยู่ในจิตดวงที่เท่าไร ? อยู่ในภวังคจิตแบบไหน ? จิตในลักษณะไหนจึงเป็นโลกียะ ? จิตในลักษณะไหนจึงเป็นโลกุตระ ?

ในลักษณะอย่างนั้น กระผม/อาตมภาพขอใช้ภาษิตจีนที่ว่า "ถอดกางเกงผายลม" ก็คือว่าจะตดทั้งที ไม่มีความจำเป็นที่ต้องเสียเวลาไปถอดกางเกง เราก็มีหน้าที่แค่ตดไปเท่านั้นเอง..! เพียงแต่ว่าท่านทั้งหลายไปทำอาการถอดกางเกงผายลม ตามที่สำนวนจีนเขาว่าเอาไว้ ทำให้เสียเวลาในการปฏิบัติไปโดยใช่เหตุ

การที่มัวแต่ไปเสาะหาอยู่ว่า สิ่งนั้นเรียกว่าอะไร ? สิ่งนี้เรียกว่าอะไร ? นั่นไม่ใช่หน้าที่ของเรา นั่นเป็นหน้าที่ของบุคคลที่เป็นครู ก็คือปฏิบัติเพื่อความเป็นพระพุทธเจ้า ท่านจะต้องนำไปสอนคนอื่นเขา จึงต้องรู้ให้ละเอียดว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านั้นว่า จะเข้าถึงได้แบบไหน ? อยู่ในภวังคจิตแบบไหน ? อยู่ในจิตดวงที่เท่าไร ? มีชื่อเรียกว่าอะไร ? แต่พระองค์ท่านก็ไม่ได้ไปบอกกล่าวเขาให้ละเอียดถึงระดับนั้น แค่บอกว่าควรที่จะทำอย่างไรเท่านั้นเอง

ถ้าหากว่าเราไม่ฉลาดจนเกินไป เราก็จะสามารถเข้าถึงมรรคถึงผลได้ง่าย หรือว่าทรงสมาธิสมาบัติได้ง่าย แต่ถ้าเราฉลาดจนเกินไปดังตัวอย่างที่กระผม/อาตมภาพได้กล่าวมา เราทั้งหลายก็จะเสียเวลาไปวันแล้ววันเล่า เดือนแล้วเดือนเล่า ปีแล้วปีเล่า บางทีเราตายไปก่อนยังไม่มีโอกาสเข้าถึงความดีก็มี..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๒๖ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)