[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๑๓ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๕ กระผม/อาตมภาพได้ไปทำหน้าที่อำนวยการที่สนามสอบนักธรรมชั้นโท-ชั้นเอก (สนามหลวง) ของคณะสงฆ์จังหวัดกาญจนบุรี ณ วัดไชยชุมพลชนะสงคราม (พระอารามหลวง) ตำบลบ้านใต้ อำเภอเมือง จังหวัดกาญจนบุรี ซึ่งเป็นการสอบวันสุดท้าย

โดยธรรมเนียมแล้วก็จะมีการเจริญจิตภาวนา เพื่อถวายกุศลแด่สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส ซึ่งว่ากันไปแล้วก็คือ ผู้มีพระดำริในการสร้างตำรานักธรรมขึ้นมาตั้งแต่ร้อยกว่าปีที่แล้ว ให้พวกเราได้ศึกษาเล่าเรียนกันมาจนถึงทุกวันนี้ โดยที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงหลักสูตรใด ๆ เลย..!

หลังจากทำหน้าที่เสร็จสิ้นแล้ว ก็ได้เดินทางกลับมายังวัดราษฎร์ประชุมชนาราม หรือว่าวัดท่ามะขาม เข้าที่พักแล้วก็หมดสภาพ ตั้งใจว่าจะหลับตาพักผ่อนเล็กน้อย ปรากฏว่าวูบหายไปจากโลก..! มารู้ตัวอีกทีก็เลยเวลาบันทึกเสียงไปไม่น้อยเลยทีเดียว ต้องบอกว่าในลักษณะอย่างนี้ก็คือมโนสัญเจตนา ความมุ่งมั่นของใจนั้นหมดลง เพราะเห็นว่างานนั้นได้เสร็จสิ้นลงแล้ว

ถ้าหากว่าญาติโยมทั้งหลายที่ศึกษาพระพุทธศาสนามามาก ก็จะทราบว่าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเรานั้น ทรงกล่าวถึงอาหารของสรรพสัตว์ทั้งหลายเอาไว้ ประกอบไปด้วย

ข้อที่หนึ่ง กวฬิงการาหาร ก็คืออาหารทั่ว ๆ ไป อย่างเช่นว่า ข้าว กับข้าว น้ำ ขนม อย่างนี้เป็นต้น

ข้อที่สอง ผัสสาหาร อาหารคือลมหายใจเข้าออก

ข้อที่สามคือวิญญาณาหาร อาหารที่เป็นรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ธรรมารมณ์ ซึ่งเข้ามาทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ของเรา สิ่งทั้งหลายเหล่านี้จะเป็นเครื่องช่วยชูใจของเรา หรือว่าค้ำจุนจิตใจของเราให้อยู่ได้ ถ้าขาดวิญญาณาหาร คือสัมผัสต่าง ๆ นี้ลงไปเมื่อไร เราจะเห็นว่าบางทีนักโทษเด็ดขาดที่โดนขังเดี่ยว ไม่เห็นแสงเดือนแสงตะวัน เฉาตายไปเลย เพราะว่าขาดอาหารชนิดนี้

อาหารชนิดสุดท้ายคือมโนสัญเจตนาหาร อาหารคือความมุ่งมั่นของใจ ตราบใดที่กำลังใจยังมุ่งมั่นผูกอยู่กับภาระงานต่าง ๆ ก็จะทำให้เรายังคงสามารถที่จะอยู่ได้ ถ้าหากว่าภาระตรงนี้หมดลงไปเมื่อไร บางคนก็ถึงกับสิ้นชีวิตไปเลยเช่นกัน