[เถรี]

ในเรื่องของการบริหารจัดการต่าง ๆ นั้น สำคัญที่สุดก็คือเราต้องมีหลักอิทธิบาท ๔ คือ ฉันทะ ความพอใจที่จะทำงานนั้น ๆ แล้วประกอบด้วยวิริยะ พากเพียรทำไปไม่ท้อถอย มีจิตตะ กำลังใจปักมั่นแน่วแน่ต่อเป้าหมาย ไม่คลอนคลาย และวิมังสา ไตร่ตรองทบทวนอยู่เสมอว่าเราทำอะไร ? เพื่ออะไร ? ทำไปถึงไหน ? ตรงต่อเป้าหมาย หรือว่ายังใกล้ไกลต่อเป้าหมายที่วางไว้เท่าไร ?

โดยเฉพาะถ้าเป็นการบริหารคนแล้ว จำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องตอบสนองต่อความหวังของคนทั้งหลายเหล่านั้น เพราะว่าบุคคลทุกคนก็ย่อมหวังความก้าวหน้า ต่อให้เป็นพระภิกษุสามเณรก็ตาม ถ้ายังไม่ถึงระดับอนาคามิผลแล้ว ก็ยังมีความหวังความก้าวหน้าอยู่เช่นกัน

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายสังเกตจะเห็นว่า กระผม/อาตมภาพนั้น ถ้าสามารถหายศ หาตำแหน่ง หาสมณศักดิ์ ให้แก่พระภิกษุสามเณรที่เป็นบุคคลที่เรียกหาใช้สอยอยู่เสมอได้ ก็จะรีบขอ รีบหา รีบจัดการให้ เพื่อให้เขาทั้งหลายเหล่านั้นได้เห็นว่า งานที่เขาทำนั้นมีความก้าวหน้าไปตามลำดับ

ตรงจุดนี้เป็นเรื่องที่ขาดไม่ได้อย่างเด็ดขาด เราจะไปพินิจพิจารณาแบบคนอื่นที่บอกว่า "พระอาจารย์เล็กรวยแล้ว ไม่จำเป็นที่จะต้องใช้เงินตรงนี้" แล้วก็ยึดเอารางวัลที่กระผม/อาตมภาพควรจะได้ไปใช้จ่ายกันเองนั้น อยากจะถามว่า "บอกกับผมสักคำก่อนดีไหม ? ถ้าหากว่ากระผม/อาตมภาพเห็นด้วยแล้วค่อยทำอย่างนั้น" ไม่เช่นนั้นแล้วถ้าท่านทั้งหลายเป็นพระภิกษุ ก็เสี่ยงต่อการต้องอาบัติปาราชิกเป็นอย่างยิ่ง..!

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น พระผู้ใหญ่ซึ่งท่านสังเกตอยู่ โดยเฉพาะพระเดชพระคุณพระเทพปริยัติโสภณ, ดร. (ปัญญา วิสุทฺธิปญฺโญ ป.ธ.๙) เจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี เมื่อท่านได้รับพระราชทานเลื่อนสมณศักดิ์จากพระราชวิสุทธิเมธี ขึ้นเป็นพระเทพปริยัติโสภณ กระผม/อาตมภาพก็ได้ขอฐานานุกรมของท่านไว้ ๒ ตำแหน่ง ซึ่งเมื่อขอไป ทางด้านพระเดชพระคุณพระเทพปริยัติโสภณก็ได้บอกว่า "ถ้าท่านอาจารย์เล็กขอ ผมต้องรีบให้ เพราะว่าท่านไม่เคยขอเพื่อตัวเองเลย" แล้วทั้ง ๒ ตำแหน่งนั้น กระผม/อาตมภาพก็มอบให้กับหลวงพ่อนิล (พระครูวินัยธรธวัชชัย ชาครธมฺโม) และครูบาหน่อแก้วฟ้า (พระครูสมุห์เจษฎา โชติปญฺโญ) ไป ดังที่ท่านทั้งหลายได้รู้เห็นกัน