มีเรื่องหนึ่งที่พระอาจารย์ท่านบอกแล้วเถรีถึงกับอึ้ง ท่านกล่าวถึงการบำเพ็ญบารมีของพระพุทธเจ้า
พระอาจารย์บอกว่า เวลาที่พระพุทธเจ้าในช่วงที่ท่านบำเพ็ญบารมี ท่านมีการสละออกในทุก ๆ เรื่อง ท่านจะทำเพื่อคนอื่น นึกถึงคนอื่นก่อนตัวเอง ดังนั้น การที่ท่านทำเพื่อคนอื่นไม่ได้ทำเพื่อตนเอง จึงเป็นเสมือนการสละออกซึ่ง รัก โลภ โกรธ หลง ไปในตัวด้วย ไม่ได้ทำเพื่อตนก็เหมือนกับการไม่ได้เอาตัวตน ไม่ได้ยึดตัวตน
การที่ท่านทำเพื่อคนอื่นมาก ๆ สละออกซึ่ง รัก โลภ โกรธ หลง นี้แหละ จึงเป็นการทำให้ทิพจักขุญาณของท่านแจ่มใสกว่าบุคคลอื่น ๆ
นอกจากนี้พระอาจารย์ยังกล่าวถึงการบำเพ็ญบารมีของพระพุทธเจ้าองค์แรกว่า ท่านบำเพ็ญบารมีมาเกือบ ๔๐ อสงไขย โดยที่ไม่มีใครเป็นต้นแบบให้กับท่านมาก่อน การที่ท่านเป็นพระพุทธเจ้าองค์แรกจึงทำให้พระพุทธเจ้าองค์ต่อ ๆ มา ได้ตามดู โดยการใช้ทิพจักขุญาณ ย้อนดูถึงการบำเพ็ญบารมีของพระพุทธเจ้าองค์แรก
เถรีฟังแล้วรู้สึกว่าอัศจรรย์เหลือเกิน
อัศจรรย์ทั้งในเรื่องการบำเพ็ญบารมีของพระพุทธเจ้า และอัศจรรย์ในสิ่งที่พระอาจารย์บอกซึ่งตนไม่เคยรู้มาก่อน