[เถรี]

บุคคลที่จะมีความคล่องตัว รู้ในเรื่องเหล่านี้ได้ละเอียด อย่างน้อยก็ต้องเป็นพระแบบวิชชา ๓ ที่มีการซักซ้อมจนเกิดความคล่องตัวเป็นอย่างสูง ถ้าเป็นพระสุกขวิปัสสโกทั่วไป ก็มักจะกล่าวกันว่า ไม่ได้ฤทธิ์ ไม่ได้เดช ไม่ได้ฌานสมาบัติอะไรทั้งสิ้น

แต่ในชีวิตของกระผม/อาตมภาพเจอพระอรหันต์สุกขวิปัสสโก ที่แสดงฤทธิ์ได้เหมือนกับพระอภิญญาเลย นั่นก็คือหลวงปู่ท่านเจ้าคุณพระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์ (อำพัน อาภรโณ บุญ-หลง) แห่งวัดเทพศิรินทราวาส ที่เป็นครูบาอาจารย์ของกระผม/อาตมภาพท่านหนึ่ง

ตัวอย่างที่จะยกให้ฟังก็คือ มีอยู่วันหนึ่งหลวงปู่ท่านอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ มีข่าวว่าเกิดภัยแล้งเป็นวงกว้างในภาคกลาง ถ้าหากว่าฝนฟ้ามาไม่ทันภายในอาทิตย์นั้น ข้าวกล้าอาจจะแห้งตาย เกิดความเสียหายและเดือดร้อนแก่ชาวนาเป็นจำนวนมาก

หลวงปู่ท่านมองหน้ากระผม/อาตมภาพแล้วก็ถอนใจ บอกว่า "สงสารเขานะ" แล้วท่านก็หลับตาลง ทันทีทันใดนั้น ทั้ง ๆ ที่ฟ้าใส ๆ ฝนก็ได้ตกกระหน่ำอย่างหนัก ต่อหน้าต่อตาเดี๋ยวนั้นเลย..! ๒ ชั่วโมงเต็มก็ขาดเม็ดเหมือนอย่างกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาเลย รุ่งขึ้นหนังสือพิมพ์ลงข่าวว่าชาวนาภาคกลางรอดตาย เพราะว่ามีฝนหลงฤดูตกหนักถึง ๒ ชั่วโมง แล้วท่านทั้งหลายคิดว่าเป็นฝีมือใคร ? เมื่อลืมตาขึ้นมา หลวงปู่ท่านกำชับกระผม/อาตมภาพว่า "อย่าเที่ยวพูดไปนะ"..!

อีกครั้งหนึ่งระหว่างที่เฝ้าไข้หลวงปู่ท่านอยู่ที่โรงพยาบาลสมเด็จพระปิ่นเกล้า ที่ชาวบ้านเรียกง่าย ๆ ว่าโรงพยาบาลทหารเรือ หลวงปู่มหาอำพันท่านได้ข่าวว่า พลเรือโทบรรยงค์ ถาวรามร อดีตเจ้ากรมแพทย์ทหารเรือ ลูกศิษย์ผู้ใหญ่ของท่านป่วยเข้าโรงพยาบาลอยู่เหมือนกัน แต่ว่าช่วงนั้นหลวงปู่ท่านไม่มีกำลัง เดินไปเยี่ยมไม่ได้ ท่านจึงนอนหลับตาภาวนา

พอดีเป็นช่วงสายที่หมอจะต้องออกตรวจอาการคนไข้ทุกห้อง ที่ภาษาทางแพทย์เขาเรียกว่า "ออกราวน์" ปรากฏว่าผู้ที่มาตรวจก็คือนาวาตรี นายแพทย์สุรเสน ตวงวรนันท์ เมื่อคุณหมอสุรเสนจับชีพจรหลวงปู่ก็ตกใจ ประมาณว่าช็อก..! เพราะว่าหลวงปู่ไม่มีชีพจรเลย คลำจนแน่ใจแล้ว ทั้ง ๆ ที่คุณหมอค่อนข้างอ้วน แต่วิ่งตัวปลิวไปรายงานท่านเจ้ากรมแพทย์ทหารเรือคนปัจจุบัน คือ พลเรือโทพนิต ศรียาภัย คงประมาณว่า ครูบาอาจารย์ของท่านเจ้ากรมมรณภาพแล้ว..!