[เถรี]

กระผม/อาตมภาพเดินดูไปเรื่อย จนกระทั่งไปเจอชาวบ้าน ๒ คน นำเอาปูปลาตัวน้อย ๆ ใส่ถุงมาจำหน่าย ซึ่งแต่ละอย่างก็มีร่วมร้อยตัว เมื่อถามราคาดูแล้ว ปูน้อยถุงนั้นราคา ๒๐,๐๐๐ กีบ ส่วนปลาน้อยนั้นราคา ๘๐,๐๐๐ กีบ รวมแล้ว ๑๐๐,๐๐๐ กีบพอดี..!

กระผม/อาตมภาพจึงควักธนบัตรลาวใบละ ๑๐๐,๐๐๐ กีบ ที่พระครูวิโรจน์กาญจนเขต, ดร.ถวายเอาไว้ตอนแลกเงิน ส่งให้ไปแม่ค้า แล้วก็นำถุงมาจะไปปล่อย แต่ปรากฏว่า "ท้าวนุ" มัคคุเทศก์ของเราขออาสาถือถุงแทน แล้วก็พาพวกเราเดินตลาดต่อไปจนกระทั่งสุดซอย แปลว่าแทนที่จะปล่อยกุ้งหอยปูปลาให้ได้รับอิสรภาพเร็วขึ้น ก็กลายเป็นว่าช้าลงไปเกือบครึ่งชั่วโมง..!

เมื่อพ้นถนนออกมาแล้ว กระผม/อาตมภาพก็คว้าเอาถุงปูน้อยและปลาน้อยเหล่านั้น เดินตรงดิ่งไปยังแม่น้ำโขงตามเส้นทางที่ "เจ้าลุง" ท่านชี้บอก ทำเอาคนอื่นวิ่งตามกันหูตาเหลือก สงสัยอยู่ว่ากระผม/อาตมภาพไม่เคยมาก่อนเลย ทำไมถึงได้รู้ว่าทางด้านนั้นมีท่าน้ำอยู่ด้วย ?

เมื่อได้ทำการปล่อยปูปลาไปเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้ว คณะของเราก็เดินมาขึ้นรถยนต์ ย้อนกลับมารับประทานอาหารเช้ากันที่โรงแรมแกรนด์หลวงพระบาง ซึ่งเป็นอาหารบุปเฟต์ ทั้งเหลือเฟือทั้งอร่อย โดยเฉพาะโต๊ะอาหารจัดเอาไว้ริมแม่น้ำโขง จึงได้เห็นว่า "เจ้าลุง" นั้น ท่านเลือกที่สร้าง "คุ้มเจ้าหลวง" หรือว่าวังได้ในจุดที่สวยงามมาก เพราะว่าเป็นจุดที่แม่น้ำโขงทิ้งโค้งตกคุ้งมาพอดี

เมื่อฉันเสร็จแล้ว กระผม/อาตมภาพเดินออกมา ทุกคนก็คงคิดว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ปรากฏว่าได้ "เจ้าลุง" เป็นมัคคุเทศก์พิเศษ พาเข้าไปชม "หอคำ" ของท่าน เข้าไปจนกระทั่งถึง "บ่อนนอน" หรือถ้าภาษาไทยก็คือที่นอน นับว่าเป็นความเมตตาอย่างสูงที่ท่านให้เข้าไปดูสิ่งของต่าง ๆ ที่ท่านเคยใช้เคยสอยอยู่

เมื่อกลับออกมาแล้ว พวกเรารวมพลกันจนครบครัน แล้วมัคคุเทศก์ก็นำพาพวกเราออกเดินทาง ตอนแรกก็บอกว่าจะไปไหว้พระที่วัดเชียงทอง ซึ่งเป็นมรดกโลก แต่ว่ากลับกลายเป็นเลี้ยวลงชายแม่น้ำโขงแถว "บ้านจูมของ" หน้าตาเฉย พาพวกเราไปขึ้นเรือท่องเที่ยวลำใหญ่ ซึ่งน่าจะบรรจุคนได้เป็นร้อยเลย แต่ว่าพวกเรามากันแค่ ๑๖ คนเท่านั้น วิ่งทวนน้ำขึ้นไปเรื่อย ๆ ตรงไปยังถ้ำติ่ง เพื่อสักการะพระพุทธรูปเป็นพัน ๆ องค์ที่ในถ้ำติ่งแห่งนั้น