[ปทิตา]

ปกติหนูจะจับลมหายใจตลอดสาย ช่วงนี้หนูรู้สึกว่าเวลาหายใจเข้า จิตจะตามลมหายใจตั้งแต่จมูกลงไป พอลมหายใจออกที่จมูก จิตกลับไม่ได้ตามขึ้นมา จิตลงไปต่ำกว่าสะดือ ตรงจุดกลางร่างกายตรงนั้นพอดีเลยค่ะ พอหายใจเข้าใหม่ จิตก็ตามลมหายใจเบา ๆ เข้าไปด้วย จิตก็ไปหยุดตรงกลางร่างกายอีก แต่หนูก็รู้สึกถึงลมหายใจออกนะคะ แต่แค่จิตลงไปหนักถ่วงอยู่ตรงกลางร่างกาย
๑ . อาการแบบนี้เป็นเพราะอะไรคะ ทำให้หนูมีความละอายใจ รังเกียจในเพศในร่างกายของตัวเอง แบบนี้คือสมาธิหนูถอยหลังใช่ไหมคะ ยิ่งจับลมหายใจยิ่งรู้สึกถึงจิตตรงกลางร่างกายชัดเลยค่ะ หนูควรแก้ไขอย่างไรคะ
๒ . หลวงพ่อเคยบอกว่าเวลาภาวนาคาถาเงินล้าน ให้จับภาพพระตามลมหายใจลงไปเหมือนเหวไม่มีก้น หนูนั่งภาวนาก็มาหยุดตรงกลางร่างกายทุกที หนูไปต่อไม่ถูก หนูไม่เข้าใจว่าเหวไม่มีก้นให้เริ่มจากตรงไหนของร่างกายคะ หรือว่าหนูต้องนึกภาพเหวมาตั้งแต่ลมหายใจเข้าคะ คือร่างกายนี้ไม่ใช่เรา เป็นเหวลึกทั้งหมด หรือว่าไม่ใช่การนึกภาพ แต่เป็นการทำจนเกิดความรู้สึกขึ้นมาเองว่าร่างกายเราเป็นเหวลึกคะ